Gülümsedi !

Ne " Gitmeyelim" diyecek ısrarı, ne de " Neden?" diyecek sorusu vardı. Biliyordu... Dudağının kenarında buruk bir gülümseme ile öylece kalakaldı.

Kırgınlığı kendineydi, yüreğineydi soruları...

"Neden? Bile bile neden?".

Hep bu soru işaretleri değil miydi onu köşelere sıkıştıran, ayrı dünyalar yarattıran, mabedine saklatan...

Duygularsa hiç sevmezdi bu işareti.

Korkuyor muydu? Hayır !

Duygularının ve yaptıklarının arkasındaydı her zaman. Yanlışlar ve doğrular ona aitti...

Karşı duramayacağı güç tanımamıştı onlar karşısında, tanımayacaktıda.

Kırgındı sadece... Sadece kendine...

Karşısındakileri anlamaya çalışmıştı hep, alışmıştı kendinden başkalarına daha çok hak vermeye.

Bir de özgür bırakabilseydi fırtınalarını, boranlarını...

Başkaları adına vurmasaydı ketleri avazlarına...

Üzülmek, incinmek, saklı gizli köşelerde ki gözyaşları...

Dışa aktığı sanılsa da, içerde, yürekte taşkınlar yaratmaya devam eden.

Gülümsedi yine...

Buruk, kırgın.

Gidişi gibi sessizce.




01/01/2008