Gülümseyelim, gülümsetelim !

“Uçurumun kenarında da olsan gülümse sırf hayata gıcıklık olsun diye ! ”

Son günlerdeki msn başlığım, başlarda muziplik olsun diye yazmıştım, ama beni düşünmeye sevk etti. Kim güler sadece gıcıklık olsun diye ? Ben gülerim, ama benden başka var mıdır bilmem ?

Sosyal Bilgiler dersinde susmayıp konuşmam, İngilizce yazılısında yanımdakine kopya vermemem, bir kavga olduğu zaman onu durdurmak yerine körüklemem ya da çevremde yaşanan çoğu olaya tepkisiz kalmam. Hepsi gıcıklık olsun diye yaptığım bir takım işler.

Peki kime ?

Kendime mi ? Kesinlikle hayır, Çevremdeki insanlara mı ? Hayır. Yalnızca acımasız, insanları da kendi gibi acımasız, vurdum duymaz yapan hayata. Yaşayıp gidiyoruz işte.

Burada gülümseyen taraf kim oluyor ? Hiç kimse. Yalnızca hayat denen oyun onlar için bitmiyor. Dudaklarında yalan sözler, yüzlerinde yalan tebessümler ile. Neden hayat bu kadar acımasız olmak zorunda ? Her gün kendini daha çok gösterip, her gün insanları daha da çok yaralıyor. Ve kimsenin umurunda bile olmuyor, çünkü hayat onları köreltmiş hiçbir şeyi göremiyorlar.

Peki yara alan bu insanlar gülümseyebiliyorlar mı ? Gıcıklığına bile olsa yapamıyorlar, o yüzler gülmeyi unutmuş çünkü. Peki kimler unutturuyor. Hayatın acımasızlaştırdığı bizler ! Sahip olunanlara veya olunmayanlara bakarak sırf kendimizi düşünüyoruz çevremizde ne olup bittiğinden bile haberimiz yok. Bence hayata bütün duyu organlarımızı açarak bakmamız gerekiyor.

Dip Not : Çevremdeki insanlar kendilerinden başka insanları hiç düşünmüyorlar, sinirime dokunuyor bence artık buna bir dur demek lazım !