Gülüp geçeceksin...

İlkokul yaşlarının ortalarına denk düşen zaman diliminde başlayan bir alaycılık, horgörme başlar; gözlük takanlar, herhangi bir fiziksel sıkıntısı olanlar ilk nasibini alanlardır!

Çocuk naifliğinden çıkışta bu hoyratça yaklaşımın nedenini açıklamaya muktedir değilim; ancak işin eğitimini almış olan pedagoglar falan açıklayabilir, lakin gözlemim bu yöndedir.

Ergenliğe geçme arifesinde olmalarından dolayı kendi güçlerini deniyor, zorluyor olabilirler ki bunun en kolay yolu da kendinden epey güçsüz belledikleriyle uğraşıp da zafer kazanmaları...

Bir arkadaşımız vardı, Meral, okul yolu üzerinde olduğumuzdan uğrardı, kahvaltıya davet ederdi annem, birlikte kahvaltı ederdik. Annelerimiz de tanışmış, kaynaşmıştı.

Meral'in babası çok iyi para kazanıyor ancak bildiğimiz aile yaşantısınından yoksun bırakıyordu. Bizim yaşantımızın tam tersi!

Meral, bizim eve geldiğinde hep cebindeki paraları sayıyormuş, annem dikkatimizi çekti!

Aaa, sahiden öyle yapıyordu!

Bizim cebimizde asla o kadar çok para olmamıştı!

(Onun ailesi birlikte akşam yemeği yemeyeli aylar, yıllar olmuştu; farkında bile olmadan rövanşını almaya çalışıyordu ki adres kesinlikle yanlıştı!)

******

Benzer örnekler çok fazla; başarılı olduğun için, güzel/yakışıklı olduğun için, sempatik ve sevilen olduğun için saldırıların sonu gelmiyor yeni yetme akranların tarafından!

Ergenliğe; yani kendi bireyselliğin farkında olup da, hormonlarıyla barışma / küsme sürecinin başladığı vakitlerden bir öncekiydi örneklerim, sonraki dönemler daha zorlu dönemler ama çocukluktaki yaşanmışlıklarla da fena halde ilgili!

******

Kız kardeşim ile aramızda bir yıl var; ikiz gibi büyüdük. Okuldan ya da parktan eve geldiğimizde yüzümüzün şeklinden anlardı annem; hayrola ne oldu?

Bilmem kim bilmem ne dedi...  (Çocukça şeyler...)

"Siz ne yaptınız" diye sorardı annem; "Ne cevap verdiniz?"

"Şeyy, işte..."

"Gülüp geçeceksiniz!" dediğinde annem kız kardeşimle ben aynı tondan haykırırdık: "Ama anne! Alay etti bizimle!"

"Onun derdi sizi üzmek, sinirlendirmek. Siz üzüldükçe, sinirlendikçe o mutlu oluyor. Ciddiye almayın! Kendi kendine sinirlensin, üzülsün!"

******

O zamanlar pek uygulamadık, her evlat gibi "annem bizi korumaya çalışıyor" diye düşünüp, pek de önemsemedik!

Lakin, yaşam öyle şeyler öğretiyor ki insana; vakti zamanında annemin "Gül, geç! Seni üzemediğini gördüğünde asıl üzülen o olacak!

Ciddiye almadığın sürece size değil, kendine zarar verir!...

******

Yok "külliye", yok "Osmanlıca", "Kadının kariyeri anneliktir" falan gibi şeylere gülüp geçmek, ciddiye almamak belki de en doğrusu!

******

Hatta biraz daha ileri gidiyor ve şunu öneriyorum: Her yeni uygulamayı alkışlamak!

Muktedirin en sevdiği şey muhalefetin karşı durduğunu hayata geçirmek!

Öylesinden keyif alıyor!

"İyi ki bu yapıldı, yaşa!" diyen bir muhalefet olsa...

Anında geri çekmezlerse...

Ahh ben ne olayım!

Mail: gulgun_2006@hotmail.com

https://twitter.com/Gulgunkaraoglu