Gülüşün gülden güzel

Bu akşamım boştu benim ilk bakışta ya, saat on ikiye yakın girdim eve. Evvel canım sıkkındı dinlediğim dedikodulardan. Ağızlarına alıp ne güzel evirip çeviriyorlar adam gibi adamları. Yazık dedim yiğide. Lakin yapabilecek bir şey yok. Desen ki üzüldüm garibe, kız dayanışması denen bir şey var, kabul etmezler, kızarlar alim Allah. Yine de durmadı ya içimdeki, diyeceğimi dedim. Ayrıldım yanlarından saat beş sıraları. İçimde acısı, kor gibi inan. İnsanlar insanları ne kolay harcıyorlar iki laf arası…

İlkin gülüşü geldi aklıma yiğidin. Toprağa verdiğim ağamınkine benzeyen gülüşü. Gözlerim, kulaklarım, düşlerim ağalarımı aradı bir vakit. Ankara toprağında değil hiçbiri. Ama dedim sade ağalarım mı, başka civan olmadı mı hiç tanıdığın? Elim telefona uzandı, Ordulu bir aslanı aradım, fazla bekletmedi beni, koştu geldi. Ben saf saf içimi ona dökeceğimi beklerken bir başladı anlatmaya, bir oradan bir buradan. Anladım ki aradığım anlatmak değilmiş zaten. Varsın beni konuşturmasın, anlatsın dursun, bu ses, bu görüntü, varlığı yeter vesselam. Ve dedim, bırak diğer kızlar bilmesin bunun kıymetini. Sen bulmuşsun ya aman kaybetme. Derken aklımıza başka bir Karadenizli geldi ki... Dayanamayıp aradım, varıp yanına gideceğim. Yanımdaki dedi benim vaktim yok, seni emanet edip yoluma gideyim. Yolunu uzatma diyecek oldum, yok dedi, hatun bir başına bırakılmaz bu saatte bu yollarda. E bırakırsın da ya dönüşüm ne olacak, nasılsa yalnız kalacağım, yalnız başa çıkacağım. Eh onu da yanına vardığın adam düşünsün dedi. Güldüm. Olmaz ya dedim içimden, hadi neyse. Ne yanılmışım bilsen… Derin bir muhabbet sonrası, ben yine derdimi hiç anlatmadan etmeden rahatlamış ve huzura kavuşmuşum, dedi evin nerede, pencereden gördüm biri bıraktı seni, sıra bendedir o gelmeyecekse.

Hatırlar mısın? Bana, kız arkadaşını bırakıp kendi evine giden bir zamane gencinden söz etmiştin. Aklıma düştün Hasan, güldüm...

Demek tükenmemiş daha güzellikler. Eh görmesini bilene, değerini bilene değil mi ?