Gün batımı gibiyim, kayboluyorum

İlköğretim 7. sınıfta okumaktaydım. Şiir yazmak hobimdi. İlkokul yıllarımda günlük hayatımı bile şiire dökerdim.

Bir gece uykumdan uyanıp balkonda aldım soluğu. Lojmanda oturuyorduk. sadece seyrettim. Ağaçlar ve ıssız gece nasılda uyum sağlıyordu.Bütün yıldızlar onları izlediğimin farkındaymış gibi süzülmekteydiler sanki. Duygu yoğunluğumun boğazımda düğümlendiğini hissettim.Haykırmak, bu güzel doğanın dile gelmesi için çığlık çığlığa bağırmak istiyordum.Aldım elime kağıt, kalem.Boğazımda düğümlenen duygu yoğunluğum kalemimin ucundan kelimelere akıyordu.2 sayfa yazdım. Gece bitti...

Okula gitmek için hazırlandım. Şiirimi arkadaşlarımla ve türkçe öğretmenimle paylaşma karrı aldım. Andımızı söylemek için toplandık. Şiirimi en yakın arkadaşıma uzattım. Yüzündeki ifadenin nasıl değişeceğini merakla inceliyordum. Bir tebessüm belirdi yüzünde.Ama alaycı bir tebessüm :-( O dakikada bütün bedenimin titrediğini hissettim. Sonra diğer arkadaşlarımın elinde dolandı durdu şiirim.Herkes alay etti.Doğayı insan yerine koyup konuştuğum için alay ettiler benle. Çok utandım. Yüzümdeki mora çalan kızıllığı tahmin edebilirsiniz sanırım.

Artık o günden onra şiirlerimi kimseye okutmak istemedim. Hep gizli yazdım ya da yazdıklarımın iğrenç olduğuna inanıp yırttım çoğunu. Nasıl da kırılmıştı hevesim. Uçuyordum oysa kanatlarım olmasa bile. Artık uçamıyorum eşsiz mavilerde özgürce...