Gün batımı Mikonos

İçinde bulunduğumuz gemi, biz derin uykulardayken geceyi Ege Denizi’nde seyir halinde geçiriyor ve günün ilk ışıklarında Patmos Limanı’na demir atıyor. Sabahın serinliğinde güverteye çıkıyor ve beyaza boyanmış evleri ile Patmos’u önce denizden izliyoruz.

Küçük bir kasaba. Bizim için dolaşacak tarihi bir mekan yok fakat Hristiyan ziyaretçiler süratle onları limanda bekleyen otobüslere atlayıp St John Manastırı’na gidiyorlar. İnanışlarına göre bu kiliseye ziyaret onları hacı yapıyor.

Biz ise serin bir sabahta, kasaba henüz uykudayken deniz kıyısında yürüyüş yapıyoruz. Güne erken başlamış bir Kafe, sanki çınar altı çay bahçesi gibi bizi kendisine çekiyor. Uykusuzluğu sert bir espresso ile atayım istiyorum. Yunan garsonumuz bizlere kalimero diyor. Patmos’da gezinti bir espresso kıvamında oluyor. Onun tadında ve öylece kısa…

Öğleden sonraki durağımız ise son dönemin gözde tatil merkezi Mikonos Adası. Şehir merkezine üç kilometre uzaklıktaki limana demir atıyoruz. Servis araçları ile merkeze doğru hareket ediyoruz. Liman ile merkez arası yer yer sadece tek aracın geçebileceği bir yol ile bağlı. Otobüsleri tercih etmek doğru bir karar.

Manzaraya beyaz hakim; mavi ona bir miktar karışıyor ve az da olsa kırmızı… Küçük bir meydan ile başlıyor Mikonos. Denize bakan bir meydan ve mavi kubbesi, beyaz badanası ile küçük (çok küçük) bir kilise yer alıyor sahil kenarında.

Deniz kenarından ilerliyoruz. Çok da uzakta olmadığını gördüğümüz yel değirmenlerine ulaşmak maksadımız. Deniz dalgalı, ve o dalga ile mavi beyaza karışıyor; aynen kasabanın renkleri gibi. Sanki bu adalarda beyaz daha da beyaz. Bütün renkler kirlenirken birinciliği beyaza vermemişler. Mikonos Özdemir Asaf’ı tekzip ediyor.

Sokaklar tertemiz ve biz ilerledikçe daralıyor, daralıyor, daralıyor… Yürümekte zorlanacak, karşıdan geleni bekleyecek kadar… Ve onu anlatan resimlerden tanıdık bir mekana ulaşıyoruz. Denizin dalgaları, farklı boylarda, farklı hizalarda dizilmiş evlerin duvarına vuruyor. O sularla dövülen duvarlar yosun tutmuş ve hemen üzerindeki balkonlar, o eşsiz manzarayı mükemmel bir şekilde izleyebilmek için güneşin batışını bekliyor. Burası Küçük Venedik (Little Venice).

Gün batmadan Mikonos plajına uğramalı ve gün batımında tekrar dönüp yel değirmenlerinde güneşin o romantik batışını izlemeliyiz.

Sorgulamalarımız bizi Paradise Plajına yönlendiriyor. Hangi düzende belirli olmayan bir sırada, otobüsün gelmesini bekliyoruz. Her yarım saatte bir bu noktadan kalkış var. Artık bizde bile tedavülden kalmış otobüsler çalışıyor adada. Binerken şoföre parayı uzatıyor ve biletimizi alıyoruz. Onun bizden tek eksiği Türkçe konuşamıyor olması; tek örnek değil çoğu yerde bize benzer insanlar görüyoruz. Ne de olsa yıllarca iç içe yaşadık, kim bilir hangi seviyedeki dedelerimiz kardeş.

Yolculuğumuz yaklaşık yarım saat sürüyor. Boz bir ada Mikonos, ağaç neredeyse yok. Bolca küçük kilise var. Özel olduğunu düşündüğümüz kiliseler bile var, sanki… bir bahçe, içerisinde ev ve kilise… çok sık.

Paradise Plajı bizim plajlarımızdan daha iyi değil. Taş plajına yer etmiş şezlong ve şemsiyeler bar-restoran tarzı mekanlar tarafından işletiliyor. Plaja müzik o noktalardan yayılıyor, muhtemelene geceleri oldukça hareketli. Biraz denizi izliyoruz, biraz etrafı. Çiftler görüyorum, bekar gelmişler Mikonosa! Kirli sakalları var, gaybana gecelerin esaretindeler.

Gün batımını kaçırmayalım diye kalkıyoruz ve yeniden yel değirmenlerindeyiz. Oldukça kalabalık. Rüzgar denizden esiyor. Güneş denize doğru batıyor. Şehir siyaha dönerken, gökyüzü kızarıyor. Güneş bir portakal görünümü ile mavi denizde kaybolurken onu izleyen yüzlerce insandan alkış alıyor.

Güneş adadan çekildiğinde sokaklar onu aratmayacak şekilde lambaların ışığı ile aydınlanıyor.

Rengarenk sokaklar, tavernalar, hediyelik eşya dükkanları… biraz Alaçatı, biraz Bodrum. Ama nihayetinde Mikonos.

***