Gün-Beş

Kapı büyük. Kapı ağır. Kapı yas rengi. Kapı aniden kapanıyor yaşamın üzerine. Koca bir kilit vuruluyor peşisıra. Kapı duvar. Bir daha açılmıyor. Ölüm bugünlerde yine içimde buz kesiyor.

Çok soğuk. Hava, içim, dışım, hayat...En çok hangisi diye sorsan cevapsız kalırım sanırım. Cavabım olmadığından değil, cevabımın da soğukluğundan. Arada sırada ısınmıyor değilim. Her seferinde biraz daha zaman alıyor olsa da bu, evet eninde sonunda sıcaklaşıyor her şey yeniden. Yeniden kaldığı yerden devam ediyor. Ediyorum. Ediyorsun. Sonra kapılar açılıyor ve kapanıyor yine başka kapılar. Bir pencere kenarından dışarıyı seyreder gibi akıp gidiyor içinde sen olsan da olmasan da hayat. Ta ki bir sonraki soğumaya kadar...

Erken gittin be Uğur Amca. Çilek mevsimi, uzun kahvaltı sohbetleri, gül reçeli, bahçe, yeşillik, börtü böcek, bizler, hepimiz yetim kaldık. Dedim ya buralar soğuk bugünlerde. Biz üşüyoruz. Bari sen oralarda sıcak kal...

Mekanın cennet olsun...