Gün olur, insan olurum

Gün gelir, kuşlar kadar özgürüm;

Gün olur zincire vurulurum!

Gün gelir, ölümden daha ölü

İnadına, hayat-hayat bulurum;

Gün gelir, pervane olur yürürüm ateşe.

Öksüz çocuk olurum;

Varoş’ta cılız, bir delikanlı

Küçük kız çocuğu; yüzünde duvak

Kan, kokulu geceye, güveyi olurum

Gün olur, utancım olurum.

Nefsime, yenik düşerim,

Aşk’a dönerim yüzümü;

Harama, dokunurum belki…

Üryan-püryan, olur yürek!

An, olur, mezat’a çıkarırlar

Gün olur, vebalim oluru.

Gün olur, çiçekli bahçe

Ömrü, kelebek ömrü…

Salkım söğüt olurum, subaşlarında

Tarlada gelincik! Narin, incecik

Gülden nazik, çelikten sert…

Gün gelir, kartal olur, yüksek uçarım

Ayak yalın, yola düşerim

Boynumda heybem;

Deli bir derviş olurum

İnadına, isyankâr!

Gün gelir, boyun eğemez olurum.

Kundak’ta bebeğiyle, ırgat anne!

Dağ, kuytularına yazgılı garip çoban

Yorgun, gelen ezik baba, olurum

Belki de, metelik yoktu cebimde

Umutsuz bakışlar önünde, mahcup

Gün gelir, başım yerde, olur…

Gün gelir, söz dinleyen…

Uysalların-uysalı, koyun

Gün olur, engerek yuvasına düşerim;

Alıcı kuşlar döner, başımda!

Tüm zamanlara inat, yeniden doğar güneş

Gün olur, insan-insan olurum!

Yeter KARAER.