Günahıyla sevabıyla....

Bir önceki bayramdan beri kullanmadığım mantar tabancamdaki barut kokusu duyulmuyordu artık.
Harçlık bulmanın yollarını aradığım bir sırada dedem beni yanına çağırtmıştı.
Kurban derisini Camiye götürecekmişim.
Aman Allahım ne zor bir görevdi benim için.
Bayramlık kıyafetim bir kirlenirse, valla kulağım uzardı.
Arkadaşımla birlikte oflaya pohlaya yola koyulduk çaresiz.
At arabasıyla dolaşan bir adamın kaç para istiyorsunuz diye sormasıyla irkildik.
Şaşkınlıkla şeyy, bilmem ki dedim.

Adam elimizdeki fileyi yere boşaltıp kontrol ettikten sonra elime bir avuç dolusu demir kuruşu bırakıvermişti.

Korkuyla etrafıma bakındım.

Tanıdık hiç kimsecikler yoktu.

Avucumdaki parayı sıkarak koşarken arkamdan bana yetişmeye çalışan arkadaşım sevinç çığlıkları atıyordu.

Kaç lira vermiş adam?

Yarısını versene lan.

Vermem dedim.

O post bizim koçumuzundu!

Arkadaşım, günah, günah diye bağırmaya başlamıştı.

Sus dedim, tamam ortağız.

Ya dedemin kulağına giderse, bağırma ne olursun.

Hem ben hiçbir şey yapmadımki ki!

Ben satmadım ki !

Adam kendisi aldı!

Bu sürpriz gelişme çok hoşumuza gitmişti!

Ertesi sabah en uzaktaki mahalleleri bile dolaşarak camiye götürülecek bir şeyiniz varmı diye sormuştuk.

Her kapıdan dün camiye gönderdik cevabı aldığımızda üzüntümüz artıyordu.

Çünkü beş parasızdım.

Ne gerek vardı onca kutu mantarı almaya.

Sınıftaki kızlara hava atacak bir miktar para bırakırdım eskiden.

Hiç yanımdan ayrılmazlardı o zaman!

Onlara, şekerli leblebi tozu, gazoz, veya bisküvi arası lokum ısmarlayabilmeliydim en azından.

Son çarem bakkal amcaydı.

Kendimi göstermek için kafamı kapıdan içeriye uzattığımda raftan aldığı mabel sakızını tutuşturmuştu elime.

Hadi bakalım dedi, ömrün çok olsun.

Sağolun dedim, istemem.

Hem erkek adam sakız çiğnemez demişti dedem.

Para veremezmisiniz?

...........!

Hepinizin bayramını kutluyor, saygılar sunuyorum..