Günaydın anne

Günaydın anne. Oğlun büyüdü artık. Hiç bitmeyecekmiş gibi gelen çocukluk bitti. Artık çocuk kokmuyorum, ya da duygularımı onlar gibi rahatça belli edemiyorum.Çocukken herşey güzeldi çünkü hiçbirşeyden şüphe etmezdim. Kötü niyet belki de çocukluktan sonra başladı anne. Belki herkes çocuk kalsa barış dolu bir dünyada yaşayacaktık şimdi. Bazen düşünüyorum da insanoğlu zaman denen kavramı neden icat etmiş ki. Herşeyin bir düzeni olmak zorunda mı? Sabah erken kalkıp işe gitmesek, gün birgün farklı başlayıp bir gün farklı bitse? Zamanın olmadığı bir ülkede kollarına uzanmak isterdim anne. Boylu boyunca uzanıp güneşi hiç batmayan, bahçelerini yok edip apartman yapılmayan bir cennette zamanı düşünmeden yaşamak isterdim.

Günaydın anne. Kahvaltıyı da zehir ettim sana. İnsan büyüyünce böyle oluyor işte. Yapacakları, söyleyecekleri hiç bitmiyor. Sürekli bir yere gitme zorunluluğu, birşeyler yapma mecburiyeti…Sonra bir de bakmışsın ki sevdiklerine ayıracak vaktin kalmamış. Yalnız bayramda bir kutu şeker alıp el öpmek midir vefa? Çocuklar hep sevdikleriyle olmak ister. Onların yetişecek toplantıları veya kafalarını takacak önemli meseleleri yoktur. Büyükler hep “çocuk aklı” deyip geçerler ya, ben bu yetişkin aklına hiçbir anlam veremiyorum. Çocuklar hep kendi istediklerini yaparken yetişkinler hep başkalarının isteklerini yapıyor. Niye? Para mı? O yalnızca biri. Bazılarını esir alıyor bazılarını kullanıp atıyor. Biliyor musun anne bazen çocuklarla oturup saatlerle oyuncaklarıyla vakit geçirmek istiyorum. Bir süreliğine olsa da dünyalarına misafir olmak istiyorum. Beni kabul ederler mi ne dersin?

Biliyorum anne, biliyorum. Yarım saat içinde yetişmem gereken bir işim var. Bazen düşünüyorum da, bilim adamları ölümsüzlüğün sırrını araştıracağına çocuk kalmanın sırrını bulsalar ya! O zaman cennetimize giderdik değil mi anne? Sen çocuk, ben çocuk, müteahit olmak isteyenler bile çocuk.