Gündüz rüyası

Güne yastık altı bir mutlulukla başlıyor kimi zaman insan… Usul usul fisıldıyor bir ses “Hadi bakalım uykucu… Yüzüne güneş değdi… Uyanma vakti geldi. Berrak bir hava seni bekliyor…” O an kafanı yastığın altına gömüp, öylece kalmak istiyorsun… Yastık altında saklıyorsun ya mutluluklarını, hiç ayrılmak istemiyorsun…

“Merak etme” diyor… “Sen kararlı oldukça ben seninle beraber olacağım… Yastık altından çıkıp, gün boyu sana eşlik edeceğim”… Ne güzel değil mi? İnsanın kendini yalnız, konuşacak kimsesi olmadığını hissettiği zamanlarda mutluluğu, hüznü ve yalnızlığıyla konuşması… Hatta zamanında yastık altına sakladığı mutluluklarla kendine bir alem olması…

Yastık altı mutlulukların sayesinde gördüğü gece rüyası gününe taşınsın istiyor… Gerçekten isterse de yapabileceğini biliyor… Yatağından çıkıyor güç bela… Hüznü soğuk bir su çarpıyor yüzüne, iyimserliği sıcak bir havlu yetiştiriyor hemen… “Hayatın dengesi” diyor gülümseyerek…

Siyah bir kazak çıkartıyor kederi… Ruhu izin vermiyor onu giymesine… Arkalara sakladığı pembe hırkasını çıkartıyor… Yüzündeki o güzel pembelik hırkadan yansıyan mı, yoksa hırkanın pembesi yüzünden yansıyan mı anlaşılmıyor? Hemen cevaplıyor aklı… “Yüzümden yansıyan pembelerle boyandı ruhum, kıyafetlerim”… Gülümsüyor yine… “İlle de umut” diyor sessizce…

Gökyüzünün mavisi karşılıyor… Her adımında çiçekler bezeniyor sokaklara… Bembeyaz papatya olmuş her yan… Kış günü tuhaf değil mi? Yan bahçeyi gelincikler süslemiş… Yok yok bu kadarı da olmaz artık… Gündüz rüyası bu, kışın soğuk ayazında bahar yaşatan… Yastık altı mutlulukların oyunu ya da… Ruh yenilenmesi… Yeni bir başlangıç, yeni bir nefes… Yani her şey yeni… Umutlar bile, gözler, ruh bile…

Bugün güzel bir gün… Yastık altı mutlulukları ve gündüz rüyası ile… Kış gününde açan gelincik ile… Mavi gökyüzünden içime akan güzellik ile… Ya da bu kadar şeyi görecek göz yanılsamaları ile…

Fotoğraf : Recep Güleç / www.recepgulec.com