Güne barış

En derinden düşüyoruz

Toz revan içinde

Sağılası yaralarımız kurumadı hala

Urgan düğümleri yutkunuyoruz

Gözler kan çanağı

Umudundan yiyoruz kısır zamanın

Tebessümünden hayatın

Bencilliğin cilvesiyle keyfe gelen

Buseden dudakları men eden

Ciddi yüzlerin efendisini oynuyoruz hala

Gözü kara sırtı pek tuzu kuru

Sahtekarlığını yüzüne siper edenden yüceliyoruz

Toprağı çatlatan bahar çiçeğini savaşla selamlarken

Bu toprağa cemre düşer mi bir daha

Yakılan ateşlerin sıcağı dindirir mi soğukluğumuzu

Tutulmayan eller küçülürmüş kardeş

Uzat elini bırak koynumda kalsın

Halaylar üşümesin...