Güneş gibi

Yüzü aydınlanıyor, içine ılık bir sıcaklık akıyordu.

Sanki her sabah yeniden doğuyordu.

Güneş gibi!

Gülümsemesi kıpır, kıpır ediyor,

Hüznü ise,

Ayaz, ayaz batıyordu, yüreğine!

Gün batımıyla, umutları da yok oluyordu.

Ufku bir kızıllık kaplıyor,

Alev, alev yanıyordu, gökyüzü!

Sanki!

Yanan gökyüzü değil de!

Acıyla kavrulan onun yüreğiydi!