Güneş ışığını bekleyen perdeler

Güneş ışığının, loş perdelere vurduğu hüzün ve huzur gibi kimi insanlar. Güneşin her açıdan gelmediği gibi hep huzurlu da gelmiyor insanlar güneşin akşam batışındaki huzurla gidiyor hayatımızdan kimi huzurlu insanlar, kimi de huzursuzca güneşi batırıyor, perdeleri kapatarak... Perdeyi kapamakta zor, açmakta. Kimi zaman aralıyorsun perdelerini biraz huzur girince işin içine açıyorsun biraz da hüzün gelince üşenerek perdeleri açmaktan vazgeçiyorsun. Hep bir dilemma sunuyor hayat sana, insanın kararsız kalması hayatında işine geliyor bir nebze... Perdeyi açtın mı bir daha kapatmak istemiyorsun, içeriyi görecek tek bir kişi varsa hayatında sana huzur ve hüzünü bir arada yaşatıyor olsa da bırakmıyorsun umudu, güneş ışığını. Peki ya o hep olacakmış gibi varsayıp, perdeyi kapatmamak boşluğa düşürmüyor mu seni de? Fark etmeden kapatmayı reddedişlerini hatırladın mı şimdi? Perdeyi kapatmanın zamanı geldiğinde güneşte küsüyor sana "Ben hep varım diye üşeniyorsun" dercesine... Bu seferde pencere perde açık, üşenmeden bekliyorsun güneşin seninle barışmasını... Bekliyorum hala belki de geleceğini inandığım güneş ışığını. Belki de kapatmam gerektiğini yoksayarak, perdelerin sararmasını görmezden gelerek, bile isteye bekliyorum diyor musun sende? 

Umarım ki perdeleri değiştirmemiz gerekmez, güneş ışığını beklerken. Yoksa kirlenen bu perdelerdeki "kiri" daha fazla görmezden gelemeyebiliriz. Ama aşikar ki kirlenmeye başladığını bile yok sayıyoruz hala... Kötü bir koku ve görüntü istemeyiz hayatımızda, biraz daha sabır sonra yıkanmalı perdeler... Bekliyorum.