Güneş Uyanıyor Yarısı Yıkılmış Duvarların Üstüne Doğru

Karanlık bir odanın penceresinden fırlayan bir ses, içinde üç masal, anlatanın gözyaşları, birbirleri için ölmek isteyen sevgililer, sonra bir masal, yer gök ufka karışmış, görünmeze bakan gözler ve aşk nerede sorusuna dalmış bir çift göz, sabahın ilk ışıkları, ardında tüm umut duvarları yükselmiş, sonra bir ses, ben de sevmiştim zaten sözü ile bir haykırış, bitişik duvar dibinden gelen bir hıçkırık, ben de hep sevmiştim diyen bir feryat ve karanlık boğulurcasına sarıyor etrafı ve ben, güneş uyanıyor, yarısı yıkılmış duvarların üstüne doğru, sonra bir umut sesi, ile bir Özbek ağıtı ile bir kadın uzaklaşıyor karanlığın içinden, ardından hıçkırıklarla bir kadın ağlıyor ve ben de sevmiştim zaten, derken hıçkırığa boğulan bir hırıltı, şaşkınlığı üzerinde bir adam, soruyor, yaşamak bu kadar zor muydu diyor kendine bakarak gözleri ayak uçlarında...
Mustafa yılmaz