Güneş

Bir masal şehrinin kül kedisiydim,
Küllerim savruldukça yaşadığımı hissediyordum,
Taş kentinin kızlarından farklı olduğumu hep hissederdim zaten.
Ta ki o güneş şehrimizi aydınlatana dek.
Tüm şehir ışık içindeydi ama hava soğuktu.
Herkes ısınmaya çalışıyor ben kaçıyordum.
Sanki ısınsam içimdeki buzlar eriyecek ve kendi şehrim sular altında kalacaktı.
Korkuyordum...
Bir daha yaşayamamaktan ve bu yüzden güneşten hep kaçtım.
Ben kaçtıkça güneş her seferinde biraz daha ısıtı verdi içimi.
Onun sıcaklığı sanki nefes oluyordu tabiatıma.
Korkusuzluğum yok olmaya başlıyordu.
Derken bir gün güneşi tam kalbimin ortasında hissettim tüm sıcaklığıyla.
Yanmaktan korkan ben, artık soğuktan korkar olmuştum.
Sevmiştim güneşi, güneşin rengini...
Taşra kentinde sadece benim mevsimim yaza dönmüştü. Belkide sadece yaz değil dört mevsimi birden yaşatıyordu bu güneş, tam bir hayat gibi.
Seviyorum güneşi ve güneşli günleri.