Güneşim...

Güzeldi duygular, yaşanmaya değerdi. Kilitli olan kapılarını açıp, aldın tüm hissiyat alemini içeriye.

Güneşindi o. Hergün senin için doğuyordu.

Ay'ındı, gökyüzünün karanlığında senin için ışık saçıyordu.

Yağmurundu, senin için yağıyordu.

Gökyüzü, yeryüzü, hayat, herşey oydu.

Ondan bir an bile ayrılmak ne kadarda zordu.

Nefesin kesiliyordu sanki.

İlacını almamış bir hasta haline giriyordun onsuz.

Her zerresine ihtiyaç duyduğun, her anını onunla doldurmak istediğin bir parçandı o senin.

Gözlerindeki o şehirde kayboldu hislerin.

Ruhunu ona teslim ettin. Duygularınıda.

Biliyordun ki, ondan başkasıyla yapamazdı duyguları, ruhu...

Onunla yaşamalıydı duygular...

Acılarda mutluluğa dahildi. Acısıyla tatlısıyla yaşamalıydı.

Onun uğrunda acı çekmek bile güzeldi.

Sandıklara kitlenen o güzel duygular salıverilmişti.

Sarmıştı dört bir yanını. Müzikler daha anlamlıydı şimdi.

Her alınan nefesin bir manası vardı.

Güneşin doğuşu bile mutluluk sebebiydi.

Kötülüklere bile gülümseyecek kadar huzur dolmuştu içine.

Ayrılık istememekte haklıydı tabii.

İnsan güneşi sönsün, huzuru son bulsun ister mi hiç?

Kısa bir süre bile olsa ayrılık, yakar içini.

Ama imdada hayali yetişir. Hayali hep onunladır.

Haykırmak istersin şimdi tüm gücünle...

''İyiki varsın, iyiki tanıdım bu kocaman yüreği.
Güneşimsin, özlemimsin, gönlümdeki sensin.''

(Alakasız olan herkes, alındı üzerine bir parçasını.Asıl sahibide alsın artık payını...)