Güney doğuda PKK'ya karşı kuzucuklarım

Şırnak’ta bir operasyonda timi, bomba ve uzun namlulu silahların hedefi olmuş, bir astsubay ile 12 er şehit düşmüş.

Haberi dün yeni çıkan blog yazıları okuyunca şok oldum. Sonra diğer arkadaşların yazıları eklenince dondum kaldım. Bir an ne diyeceğimi ne yazacağım bilemedim.

Haberi blog yazan arkadaşlardan almam ilginçti. Her zaman olduğu gibi bilgisayarın basına oturduğum da ilk yaptığı iş kendi sayfama bakmak oluyor. Bana yorum gelmiş mi, gelmemiş mi gibi ve bloglarımın okuma sayılarına göz attıktan sonra son çıkan yazıları bir göz gezdiririm. Bana ilginç gelenleri okumayı da ihmal etmem. Dün gece teravih namazından sonra eve gelmiş salonda çayımı içmiştim. Son bardağıma çay almaya ve çalışma odasına çekilip bilgisayarımın basına geçtim. Yukarda anlattığım işlemleri yaparken sıra son yazılan yazıları okumaya gelmişti. Sanki herkes söz birliği etmişçesine 13 şehitten bahsediyordu.

Terör. Bu kelimeyi ne ağzıma almak istiyorum, ne de konuşmak. Ama dün geceden beri gözlerim bir şey görmüyor ve şehitler için yazılan blogları okuyorum. Sahur da yemekten sonra şehitlerimiz için yazılan yazıları okudum. Ben daha önce bir yazı yazmıştım.

http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=46495 .

Hatırlarsınız. “Bu vatanın kuzucuklarıdır onlar.” Daha yirmi yaşlarında bu hayattan daha çok zevk alacakları bir yaşta iken, daha çok güzel günler görecekleri varken, bu vatan için canlarını feda ediyorlar. İlk önce ben onların anne ve babaları namına haykırıyorum.

“YETER ARTIK, NE ZAMANA KADAR DEVAM EDECEK BU HABERLER. NE ZAMAN SON BULACAK!”

Söyleyeyim mi size. “Hiçbir zaman.” Dağlarda ki teröristleri temizlemekle de olmaz. Siz en başta ki kumanda görevlisini teslim almadıktan sonra ve sizler yani çıbanın başını ezmedikten sonra her an PKK denilen laneti karşınızda bulursunuz. Bulacaksınız da.

Doğru PKK’nın görevi adam öldürmektir. Bunun için bazı gençleri alet etmekte, onları dağlar da kafalarını bir güzelce yıkamakta, Türk Ordusuna, dolayısıyla Türkiye’ye karşı gelmektedirler. Bunları hepimiz biliyoruz.

Ve yine biliyoruz ki Türkiye Cumhuriyeti bir devlettir. Yıkılamaz. Ama ne yazık ki İmam Hatip Lisesi’nden mezun olan bir başbakan varken ve daha önce bu makamda görev almış diğer başbakanlarımız oğullarını askere göndermeyip, evlat acısı ile içi yanmış anaların babaların acılarını ne kadar, ne derece anlayabilirler ki.

Biz burada 70 milyon kişiyiz demek kolay ama yalnızca şöyle bir izlemim var. Biz öyle bir toplumumuz ki, hani derler ya “Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın.” İşte o cinsten kendi çevremizde ki tanıdığımız insanları, akrabalarımızı ve bize olan kişileri tanırız. Bize uzak olanları da koruma altına bile almayız. Örnek mi? Devlet erkanı olanlar, başbakan, milletvekili olanlar akrabalarını, tanıdıklarını en güzel yerlere yerleştiriyorlar da benim zavallı vatandaşımın oğlu askerliğini dağlarda komando olarak yapıyorlar. PKK’nın karşısında yüz yüze bırakılıyorlar.

Benim yine böyle tanıdığım subay olan biri sınıfı komando imiş... Güney Doğu’da görev almış. “Kafayı üşütecektim, Ahmetçiğim” diyordu. Ruh sağlığım bozulunca yarbaylıktan emekli oldum diyordu.

Daha fazla anlatmama gerek yok herhalde. Bu blog yazı mı okuyan her kimse, mesajımı kime gönderdiği mi anlamıştır.

Ben daha fazla kuzucuklarımın can vermelerini istemiyorum.

Ben daha fazla anaların, babaların, kardeşlerin, eş ve çocukların ağlamalarını istemiyorum.

http://www.youtube.com/watch?v=4ZiipfUDYV8

Ben sesleniyorum, gırtlağımı yırtarcasına, bağrı yorum.

YETER BE ARTIK, YETER!