Günler...

Artik biliyorum yaptigin gravur baskilardan birine nicin avcilar adini verdigini.. Fakat digerine neden bir ad vermedigini anlamamistim yillarca... Ama simdi bakiyorum.. Bu gecenin bir yarisi.. Bakiyorum ki digerine zaten kendini cizmissin. Gercekte bir adin olmadigini bilmenden mi, yoksa bir cok adin olmasindan mi?

Simdide bunu dusunuyorum.. Baska isim gucum yok iste.. Boyle gece yarilarina, bazen sabahlarina kadar, ipe sapa gelmez dusunuyorum. Bastigimiz yerin dusmemize engel olup olmadigini mesela.. Fiziksel olarak uykuya ihtiyacimiz olmadigi halde nicin uyudugumuzu..

Ya da soludugunu duslerin..

Geceligini cikarip gecenin koynuna girisini... Ellerini gecenin..

Ellerimi gecede..

Gecenlerde bir arkadasima gittim.. Apartman girisinde orta yasli bir cift saksilarini tasiyordu. Bende tasiyabilirim dedim... Her insanin yapacagi gibi nazikce reddettiler.. Onlara kulak asmadan kaptim bir kac tane tasidim.. Asansorle cikarken yukari yardimim icin tesekkur ettiler. Ama isin garibi ben onlara yardim etmek istememistim.. Sadece saksi tasimak istedi canim. o kadar..

Yolda giderken bazen durup yayalara yol veriyorum. Oylece beklemeye devam ediyorlar.. Suruculerde oyleler.. Bekliyorlar hep... O anin tadini cikarmayami calisiyorlar anlamiyorum... Ya da daha kotusu tereddut etmek yasamimizi yonlendiren yegane etken!

Son bir aydir (belki daha fazla) sabahlari aniden hava aydinlanmadan uyaniyorum.. Uykunun sersemligini atip saatin kac oldugunu anlamak icin disari bakiyorum.. Her defasinda tam o siralarda uzak bir camiden ezan sesi geliyor.. Ve ben bundan cok korkuyorum.... Her allahin gunu.. Her sabah...

Bir de su soz cikmiyor aklimdan son gunlerde;

'ne garip, su ikindi sazliklarinda federico adinda olmak..'

Kim demisti..
Animsamiyorum...