Günlükten notlar 2

Bembeyaz kar her yeri kaplamışken, bulutların arasından kendisini göstermeye çalışan güneş, sanki hâlâ bir şeylerin çok güzel olabileceği umudunu vermeye çalışıyor gibi. Ancak, ne yaparsam yapayım, o bezginliği, o halsizliği, o umutsuzluğu ve o tükenmişlik hissini üzerimden atmam kabil olmuyor. Bir çukurun içine yuvarlanmış ya da büyük bir boşluğun içinde kaybolmuş gibiyim. Eskiden zevk veren hiçbir şey, artık zevk vermiyor. Eskiden anlamlı gelen hiçbir şey, artık bir anlam ifade etmiyor.

Aidiyetsizlik, yalnızlık ve başarısızlık hissinden kurtulamıyorum. Nereye gidersem gideyim, hiçbir yere ait değilim ve hep çok yalnızım. Belki de, en çok korktuğum şeydi ama buna rağmen ben, başarısız birisi olarak, kendim ve başkaları için bir hayal kırıklığından ibarettim. Kendimi bir anda, yıllar önce üniversitedeyken okuduğum Dostoyevski’nin Beyaz Geceler romanındaki karakter gibi bir hayatı yaşarken bulmuştum.