Guraba Hastanesi saat 17.00 / 2,200 gr (2009)

Tam kırk küsür sene evvel, yine bir 25 Agustos günü ben dünyaya ağlayarak selamlarken, doğal olaarak bu günleri hiç düşünmemişimdir. Canlıların ölümlü olduğu bu dünya da doğup, büyüyor ve sonra yaşlanarak veda ediyoruz. Ama bu bazen rutin bir sıra almıyor, ölüm bazen genç, bazen yaşlı bazende hiç beklenmedik bir anda insanın kapısını çalabiliyor. Acaba ölüme kaçımız, “ey ölüm nerden gelirsen gel, hoş geldin sefa geldin” diyebilir miyiz?

Hayatı, verilen bu canı sonuna kadar en iyi şekilde kullanmak bizim görevimiz değil mi? Ama bazen sevdiklerimiz için, eşimiz, çocuklarımız, anne, babamız ve bir çok sevdiğimiz için, onların hayatı için kendi hayatımızı feda etmekten bir an bile çekinmeyiz.

Hayatın bizlere oynadığı garip oyunda ise, bazen insan çok sevdiği, ama sevgisini doğru bir şekilde gösteremediği sevgisini, ona eziyet ederek gösteren, daha sonra da çocuklarını alıp giden sevdiğinin ardından, onların hasretine dayanamayıp, bunalıma girerek hayatına son veren canlarıda etrafımızda çok görmekteyiz. İçimiz sızlayarak, kan ağlayarak. Birgün varsın, birgün bakmışın yok. Hayat işte böyle kısa.. (A.Ü)

Gerçek olan sevdiklerimizle birlikte bu yaşam mücadelesinde sıkı sıkıya bir birimize sarılarak, yaşamın hakkını vermek, her zaman sağlam birbirimizi kucaklayan, sevgiyi etrafımıza yayan insanlar olmak gerekir diye düşünüyorum.

Yoksa bu dünyadan fazla bir şey mi isitiyoruz?

Bugün doğan ve tüm insanların yaşamları hep sağlıklı, mutlu, huzurlu ve sevgi dolu geçmesi dileğimle..