Gurur mu Dersin ?

Aklımdan bana yaşattığın kötü olaylar yerine sadece o güzel anılarımız geçiyordu.  Ve sen gözlerini gözlerime dikmiştin. Ben ise kendime verdiğim sözü unutup sana bakıyordum delice. Sonra aklıma kendime olan sözüm geldi. Ve kafamı çevirip yanından kaçmıştım.  Sen ise öyle bakakalmıştın. Ama bana kızmıştın.  Ve her seferinde yaptığın gibi karşılığını bana ağır ödetmiştin.

Aylarca böyle savaşıp durduk senle.

Ta ki konuştuğumuz güne kadar. Sonrasında ikimizde sakinledik. Ama ikimizde hala birbirimize gelemiyorduk.  Öyle uzaktan uzağa bakıyorduk birbirimize maalesef.

Ama zaman çok acımasız oldu bize karşı.  Sen çekip gittin tamamen ben ise öyle bakakaldım arkandan elimden hiçbir şey gelmedi. Dur diye bağırmak istedim sana ama yapamadım. Sana dur diyemedim. Öyle uzaktan uzağa izler oldum seni sessizce. Canım öyle yanıyordu ki seni başkasıyla görmek bana çok koyuyordu.

Mutlu da değildin bunu da görüyordum. Ama yine sesimi bile çıkaramıyordum. Canım yana yana susuyordum. Senden bir şey bekliyordum senin benden beklediğin gibi. Biliyordum öyle bir zaman gelecekti ki seni artık uzaktan bile izleyemeyecektim. Adın kalacaktı dudaklarımın arasında.

Bazen merak ediyorum dudakların arasında ismim gizli mi? Aklına ne kadar geliyordum?

Malum artık beni göremiyorsun….

Anılarımı canlandırmak için seninle olduğum mekânlara gidiyorum. O güzel olan tüm dünyayı yeniden zihnimde canlandırmak için. Sonra kendime kızıyorum senin canını bu kadar yakan biri için neden bu hüzün diye. Hayatında biri olduğunda hatırlıyorum tabi bir an. Kendime bağırmaya başlıyorum hemen. Sen ne zaman bu kadar aciz oldun diye…

Belki acizlik değildi bu. Ya da başka bir şey. Ama şunu biliyorum yerin bende hep ayrı olacak. Canımı yakmışta olsan herkes seni kötülese de sen özelsin.

Ne diyeyim artık nasip değilmiş…