Gurur ve Önyargı

Bir avuç mutluluk ve sevgi istemiştim. Ne şan, ne şöhret, ne de paraydı sadece sevgi.

 

Mutluyum dediğim anda, gözyaşlarım gölge oldu üzerine. Düğümlendi hıçkırıklarla karışık gülüşlerim, kahkahalarım nefesimde.

 

Gülen gözlerime engel olan gözyaşlarım, yamur gibi yüreğime aksa da, hep yutkunarak güldüm.

 

Ne kimseye duygularım dan söz ettim. N ede hissettirdim.Yüreğimdeki fırtınalar kırbaç gibi şaklasada beynimde, bedenimi parça parça yapsa da hep sessiz kaldım.

 

Sessiz oluşum, çaresizlik ya da kimsesizlikten değildi. Hep sustum haklı olduğum zamanlarda bile. Bir çığlık atmak, haykırmak istediğim anlarda bile sustum. Susmalıydım sakin görünmek adına.

 

Gün be gün, hastane  odasında  çaresizlik içinde, kanser illetinden eriyen evladımın gözlerindeki acıya dayanmak zor olsa da. Hem ona hem bana yapılan haksızlık karşısında bile susmak zorunda kaldım. Ve gene sustum.

 

Neden mi, Ben anneydim. Evladımın derdine derman olamasam da ona cesaret vermeliydim. Ben biliyordum Yaradana kavuşmasına az kaldığını. Gene de  yakıştırmak zordu, ölümün soğuk nefesini genceçik yavruma. Daha otuzunda hayatının baharında olan yavrum için sustum.

 

O da biliyordu sonunun geldiğini. Beni teselli etmek için, içindeki acılarını bastırıyordu. Ölümün soğuk nefesini, tüm yapılan haksızlıklar karşısında susarak içine çekti. Bir annenin en büyük acısı değil mi, evladının ölüm anını her saat, her dakika, her saniye ve son nefesini yaşaması .Gözyaşlarını içinde saklayarak gülmesi. Evladına teselli vermesi.

 

Ben bir evlat toprağa emanet ettim. Çığlık atmadan, feryat figan eylemeden SUSARAK. Benim bu halimi görenler, ne kadar duygusuz olduğumu  düşünmüşlerdir. Gözyaşlarım gülüşüme karışırken sadace ben yanlızdım. Kalabalık içinde yanlızlıktı benimki. İyi günde elin ayağın sağlam her işin üstesinden gelirken göklere uçurtan çok olur. Ya daha sonra, işte ozaman yalnız bırakılırsın. Sadece acılar, çaresizlikler içinde sessiz çığliğinla yanlız kalırsın. 

 

Tüm bunları yaşayan ben gene sustum. neden mi, ben üzülüyüm, ben rahatsız oluyum dayanırım,

 

Sevdiklerim üzülmesin, rahatsız olmasın düşüncesiydi beni susturan. Çünkü ben anneydim ve herşeyi göğüsleyebilecek yaştaydım.

 

Sizce böyle düşünmekle, sessiz çığlıklarım içinde kaybolmakla Bencillik mi ettim,  gurur mu yaptı ,ya da önyargılı mı davrandım .

 

Yaradan mevla beni evlat acısı ile imtihan etti biliyorum. Ben her zaman ona sığındım. Ondan yardım diledim. Her zaman her sıkıntımda ben yaradanımı  unutmadım O da beni. Hamd olsun  ki  ahirette beni şefaati ile bekleyen evladım can kızım var. Bunu bilmek bile bana sabır veriyor. Şükretme sebebim oluyor. 

 

Hatice Büyükarı...