Güvenebilmek...

Paylaşmayı sevmeyen bir insan olarak paylaşmak için burada olmam çok garip. Günlüğüme güvenmeyen biri olarak burada olmam şaşırtıcı. Güvenmiyorum evet bana ait bende saklı günlüğüme bile güvenemiyorum. Tıpkı size güvenemediğim gibi... Ama buradayım, değil mi? Buradayım, güven meselesini konuşmak için önce kendimle, sonra herkesle...

Güvenmeyi iki başlık altında değerlendirmek istiyorum ki; birbirleriyle birebir bağlantılı:
- Özgüven (kendine güven)
- İnsanlara güven (hayata güven)

Birisi yoksa öteki de yok. Birisi varsa öteki onun yapışık ikizi.

Kendine güvenmek için kendini onaylamak mı gerekiyor? Kendini onaylamak için başkalarının seni onaylaması mı gerekiyor? Başkalarının onayına inanman için kendine mi inanman gerekiyor? Kendine inanman için ne gerekiyor peki? Hiç düşündün mü? Yoksa çok mu düşündün benim gibi?..

Kendin en büyük düşmanın olma potansiyeli ile yanı başında dururken, ona inanmak bir yana onu dinlemek bile istemezken... O, sana varlığını kabul ettirmek için saçmalama pahasına seninle didişirken... Kendine dönüp, "Hey ne var? Ne istiyorsun benden?" deme cesaretini gösterebilmek zor olsa gerek. Belki de zor olan gelecek olan cevabın bize yükleyeceği sorumluluk ve sıkıntı. Çünkü kendimiz, içimiz, biz, aslında özgürüz. Herşeyi isteyebiliriz, hakkımız olsa da olmasa da. Yaptıklarımız için acımasızca hesap sorabilir, yapacaklarımız listesini küçümseyebiliriz.

Bir dinlemeye görün kendinizi... Hep derler ya içinizdeki sesi dinleyin... Ben diyorum ki, eğer içinizdeki ses size sıradan ve korkakça birşeyler fısıldıyorsa... O içinizdeki sinmiş sestir, korkmuş, ürkmüş, temkinli, pişman, vazgeçmiş, kaybetme korkusuyla yorganı üzerine çekmiş sestir.

Kendimi dinliyorum...

Bana, harika olduğumu kendime ve insanlara güvenmem gerektiğini, muhteşem olduğumu ve içimdeki cevherin hali hazırda açılmamış bir hediye paketi olarak durduğunu söylüyor.

Peki ben bunlara inanıyor muyum dersiniz?..