Güvenmiyorum

Güvensizliğin bulunduğu noktada ‘nasıl olur’ sorusu kadar saçma ‘bana güvenmiyor musun’ sorusu kadar bayat yaşam çıkıyor ortaya.

Evet, ne var? Güvenmiyorum…

Zamanında gözümle zihnimle ruhumla duygularımla aldığım elektrikle sana güvenmiyorum

Diyemiyoruz.

İyi ama niye?

Sana güvenmiyorum ama anlatacak, konuşacak eğlenecek birine ihtiyacım var. Sana güvenmiyorum ama her kelimemde benden bir şey beklemeyen birine ihtiyacım var. Sana güvenmiyorum ama yalnızım sana ihtiyacım var.

Tüm sorun bu. Başlangıç ve bitişiyle aslında kendini bulamamışlığın bir noktasında güvensizliği ortaya çıkarıp kabul etmek…

Kimseye güvenmek zorunda değilsin!

Güvenmeden nasıl yaşayabilirim ki!

Her zaman tutunacak bir dala ihtiyaç vardır.

Birine bir şey söylersiniz güvenerek…

Sonra duyarsınız ki başkasına söylemiş…

‘Sen kimsin benim sana güvenerek söylediğim bir şeyi başkasına söyleyebiliyorsun sen kendini ne zannediyorsun!’

Diyemiyoruz ya diyemiyoruz işte.

Bazen yerini ve zamanını bekleme telaşına düşerek geçici bir süre ‘susma’ eylemi gerçekleştiriyoruz. Yeri ve zamanı geliyor öfkemiz dindiği için yine bir şey diyemiyoruz.

Ah keşke bütün nefretimi o anda çıkartsaydım ortaya! Söyleyemediğim nefretli kelimelerle dolu bir bataklıkta yaşamaktan iyidir o ‘gereksiz insan’ı kaybetmek.

Daha kötüsü var.

Bittiğinizi hisetiğiniz bir noktada davetsiz misafir misali ortaya çıkıverip en acı halinizi görüp isyanlarınızı dinlemeleri ve sosyal bir kişilikleri olduğu için başka insanlara tam da bu durumu anlatmaları!