Güvercin kanadında bir hayat!

Çocuk yaşlardaydım daha Sn. Ecevit ile tanıştığım zamanlarda.. Yok öyle sandığınız gibi çocukken gelip başımı okşamadı. Tarihe de geçmedi bu görüntü.. Ama keşke okşasaydı da, tarihe geçmeseydi.

Benim tanışmam, o zamanlar İzmir' de efsane olan " Demokrat İzmir " gazetelerindeki resimlerdendi ve evdeki konuşmalardandı. Daha sonraları, ailemde ve sülalede ne kadar da sevilen biri olduğu ve bu ülke için ne kadar da önemli olduğunu anladığımda maalesef takvimler 1974'<ü gösterdiğinde="" anlamıştım="" ve="" o="" zamanlar="" tarih="" kitaplarına="" bir="" sayfa="" daha="" düşülüyordu="" :="" kıbrıs="" barış="" harekatı="" !.="" karartma="" geceleri..="" uçak="" sesleri..="" ve="" zihnimde="" kalan="" bir="" tablo="" duvarımızda..="" üzerinde="" kıbrıs="" haritası,="" şanlı="" ordumuz,="" donanma="" hava="" kuvvetleri,="" dönemin="" cumhurbaşkanı="" semih="" sancar="" ve="" başbakan="" bülent="" ecevit..="" bu="" sefer="" beşparmak="" dağlarına="" yazdıyor="" adını="" :="" umudumuz="" ecevit="" !..="" ve="" ben="" umudu="" tanıyordum..="" halkçı="" ecevit="" bağrışlarıyla="" da="" halkçılıkla="" tanışıyordum..="">

Umudu da oldu bu ülkenin.. 82 yıllık yaşantısına çok şey sığdırdı ve 50 küsür yılını da, sevgiyi el ele büyüttükleri Rahşan Hanım ve Siyasetle geçirdi. Ömrünün yarısından fazla... Uzun zamandır Gülhane Askeri hastanesinde koma halinde yatıyordu Ecevit. Kolay değil 172 günlük bir hastane konukluğu dün gece yarısı bitti ve o ebediyete göç etti.

Gelecek nesil Bülent Ecevit'i belki kitaplarda okuyacak. Belki siyaset derslerinde öğrenecekler.. Büyük bir kısmı da hiç tanımayacak. Ben tanıdım.. Çok da memnun oldum ve üzgünüm ayrıca bugün.. Çünkü, ülkem bugün hayatının yarısından fazlasını aktif siyasetle geçiren bir politikacıyı kaybetmedi. Dürüst bir adamı, ölene kadar hep el ele olunan sevgi dolu eşi, kimilerinin siyasette yol arkadaşını, dağlara taşlara yazılan umutları, edebiyat dünyası bir şairini, basın dünyası, taviz vermeden nasıl bir dürüst gazeteci olunur denilecek bir yazın adamını, ak güvercinler artık konamayacakları bir başı, millet meclisi, artık hiç gelemeyecek bir politikacıyı kaybetti. Kısacası ülkem " Karaoğlan'ını " kaybetti. Ama giderken de çok şey bırakarak gitti.. Bundan ders alınacak elbetteki var. Alabilene !..

Üzüntüm budur.. Tüm ülkemin Ecevit sevenleri, sosyal demokratları, demokratik solları, solcuları, ak güvercinleri, sevgiyi el ele büyütenler, barıştan yana olanlar, hastane önünde onunla birlikte yatıp kalkanlar, dağlar, taşlar başınız sağ olsun. Başın sağ olsun Kıbrıs !... Ayşe artık ebedi bir tatile çıktı.. Onu anlayabilenler, başınız sağ olsun. Başın sağ olsun Türkiye... O artık güvercin kanadında sonsuz özgürlüğe ve barışa kanat çırpıyor. Güle güle !.. Uğurlar olsun !.. Orada gördüğün yol arkadaşlarına da selam söyle...

Ve kendi dizeleri ile son bir veda :

GÖÇMEN

Sevdiklerimin başında bir bilmediğim
Görmediğim özlemediğim özlediklerimin başında

Yurdum olmadan sıladayım
Kimsem ölmeden yasta
Yollarda gözlediğim ne
Mektuplarda beklediğim ne

Nereden sürmüşler beni buralar nere
buralar nere, buralar nere

Bir bildiğim olmalı, bilmez olmuşum
Bir derdim olmalı, gülmez olmuşum
Buralara konmuş göçmen olmuşum
Bir derdim olmalı, gülmez olmuşum