Güvercin kanatlarında MARDİN

Artık Mardin'de, güvercinler de uçmaya korkuyorlarmış...

Yaşarken öğrendiğim bir şey; insanın tek düşmanı varmış, o da CAHİLLİK!

Bir de anlamadığım bir şey var.. O da aramızda dövüşürsek düşmanı nasıl yenebileceğimiz? Elinde silah olan can alıyor.. Peki bu nasıl bir adalet?

Bizler, günlük koşuşturmalar içinde, öteki tarafta bizi neler bekliyor diye düşünürken ve daha gideceğimiz günün bileti kesilmeden, bu taraftaki belirsizliğimizin derdine düştük..

Dünyanın neresi olursa olsun hiç farketmiyor.. Artık insanların hayalleri bile, silahlarla, kanlarla besleniyor..

İşte bunun için, hiç bir çocuğun ruhu sağlıklı beslenmiyor ve ne yazık ki insanların arasından ''insan canavarlar'' ürüyor.. Gerçek şu ki; bu olanların hepsi, insan nefsinin eseri..

Öyle hale geldik ki, ne öldürenler neden öldürdüklerini, ne ölenler niçin öldüklerini biliyor..
Ve ne yazıktır ki bu zaman öyle bir zaman ki artık ölen de, öldürülen de, kimse kahraman olamıyor.

Kısacası; gittikçe, insanlıktan ve insanca yaşamdan uzaklaşıyoruz..

Dün gece, Mardin'de öldürülen 45 kişinin ruhunu selamlamak istedim elimdeki fatiha çiçekleriyle.. Bir de ne göreyim, hepsi birden Mardin güvercinlerinin kanatlarına binmiş ve cennete doğru uçuyorlardı..
Hepsinin de yüzlerinde masumca öldürülen insanların o acı tebessümleri vardı..

Bağışla bizi Allah'ım! :(

Sabiha Rana