Mlliyet Milliyet Blog Milliyet Blog
 
Facebook Connect
Blog Kategorileri
 

04 Ocak '09

 
Kategori
Deneme
 

Güz Çiçeği'ne

Güz Çiçeği'ne
 

Yağmur, damlalarıyla sokaklşarı süslüyor rüzgâr eşliğinde...Yine ardına kadar açık, penceremin krem rengi, çiçekli perdesi... Oturmuş yağmura kulak veriyor, biraz ürperiyorum sevgili rüzgârın esintisinde...Yine elimde aynı bardağım, hani o yıldızları olan. O değil midir yalnızlığımın en yakın tanığı...

Hep yalnızım ben bu evde.Bu ev insanlarla dolup taşarken de, tek başıma oturmuş çay içerken de... Gülerken de yalnızım ben, güldürürken de...Bir insana yalnız olmadığını söyleyip, teselli ederken de yalnızım... Bilirim, teselli öldürmez yalnızlığı; inatçı ve küstâhtır yalnızlık...

Yağmur kadar seviyorum seni...En az rüzgâr kadar içimde biryerlerdesin... Neye kızdığımı bilmeden, zaman zaman kızıyorum sana. Ne kadar kucak kucağa herşey... Sana yakınlığım ve uzaklığım; senin verdiğin hüzün ve mutluluk; sana sonsuz güvenim ve güvenmekten korkuşum; kaçıp sana gelişim ve köşe bucak kaçışım senden... Seni düşünüp huzurla gülümseyişim ve seni düşünüp gizli gizli ağlayışlarım... Ve yine de, seni ne çok sevdiğimi, yüreğimin sesinden duyuşum...

Önceleri kaktüstü senin adın. Ne çok korkuyordum, elime dikenlerini batırırsın diye. Sonra güzün orta yerinde, bir bir sararan yaprakların arasında, seni rengarenk gördüm. Beyazdın, biraz da mavi... Pembe beneklerin vardı... Yaprakların kırmızı...
Bazen kar beyazı gördüm seni, bazen siyah göründün gözüme... Ama hiçbir zaman, yalnızlığım kadar siyah olmadın sen... Beyazla siyahı sevdalı edip birbirine, seni griye boyadığımda bile, gülümsedin sen...

Yağmur ve rüzgâr seni sevdiğini söylediler... Ve yüreğimde de sımsıcaktın sen... Sen, sen yağmurun ve rüzgârın küçük yaramazlıklarına gülümseyen güz çiçeğiydin... Kaktüs, bilmediğim biryerlere gidiverdi, ve yüreğimde güz çiçeğinin sesini duydum...

Çocuklaştım ben senin yanında. Belki de biz beraber çocuk olduk. Senin yanında alay ettim korkularımla, yalnızlığıma gülüverdim; ki bilirsin, ne çok canımı yakıyor yalnızlığım...

Çocukça sevinçlerime beraber sevinmedik mi? Bir engeli ezip geçtiğimizde, nasıl da birbirimizle gurur duyduk; ikimizde gururu yaşamadık mı?

Senden, utanmamayı öğrendim ben... Seninleyken çok ta zor değil ağlamak...Öyle özgür ki senin yanında gözlerim, özgür yağmurun tadını doyasıya yaşıyorlar...

Deniz Çelimli
 
Toplam blog
: 42
: 320
Kayıt tarihi
: 04.09.08
 
 

Beni bir dağın başında kimsesiz bıraksalar, ben yine de yazardım sanırım. Doğduğumdan bu yana yaz..