Güz treni

Trenin düdüğüne bastığında makinist, bir taş basılır pek çok insanın yüreğine. Ayrılık acısı o düdükle perçinlenir bir kez daha ve yine peşi sıra gelen " çuf çuf " sesi ağır ağır dokumaya başlar ayrılığın ilmiklerini bir dokuma tezgahı gibi gönüllere.

Cam tarafına bakmak istemezsiniz dayanamaz kayar gözleriniz, el sallayanları görürsünüz gözyaşlarıyla kimilerini. Kimi sessiz sessiz ağlıyordur hissedersiniz. Nereye gidiyorsun diye sorarsa biri, içinde ayrılığa dersin önce, ayrılığa, yalnızlığa...

Eylül ayrılık vaktidir, sonbahardır yaprakların dallarından ayrıldığı gibi insanlar sevdiklerinden kopar savrulurlar dünyanın dört bir yanına.

Bahar ve yaz çabuk biter gömülür kışın yalnızlığına insan. Soğukla dost olur, yağmurla, karla, rüzgarla,

Gökkuşağı gitmiş yerine kara bulutlar kaplamıştır, gökyüzünü, yeryüzünü, gönülyüzünü.

Ömrün üçte ikisi bu karabulutlarla geçiyor.

Bazen denizde dip dalmaya benzetiyorum yaşamı.

Derin bir nefes alıp dalarız ya. Ne kadar dayanacağımız bu aldığımız nefese bağlıdır ya.

İşte o baharda o yazda aldığımız nefes çok önemli. Çok derin solumalıyız o havayı çok derin.

Affedersiniz son durak… diye seslendi kondüktör.

Güze varmıştı sahilin gurbet kuşları.

Ben onları hayal ederken onlar buraları düşleyecekti uzun kış gecelerinde.

Kumsalı, aşkları, dostlukları hatırlayacaklar sıcak çaylarını yudumlarken pencerelerinin önünde ve seyrederken bardaktan boşanırcasına yağan yağmuru.