Güzellikler yaşanmalı...

Bunu diyoruz, diliyoruz da hepimiz, nedense bir türlü uygulayamıyoruz. Bazen sudan sebeplerle, ama egomuzu tatmin uğruna genelde, harcayıveriyoruz kolayca o nadir bulunan güzellikleri!..

Adam satmanın kolaycılığında, eritiyoruz en nadide değerleri… En acı olanı da, hep haklı görüyoruz kendimizi! Şaşmaz bir gerçek: Biz asla hata yapmayız ki! Oysa bir düşünebilsek karşımızdaki gibi, dinlemeyi başarabilsek birbirimizi; tadına vararak yaşayabilirdik tüm güzellikleri…

Ama biz mükemmeliz!.. Sıkıntıya, baskıya gelemeyiz!.. Özgürdür kişiliğimiz!.. Öteki şahıs da kimmiş, ilgilenmeyiz! Kurallar, bizim koyduğumuzdur; doğrular da bize yarayan! İşte bu bencillikte sevgiyi silkeler, saygıyı terk eder, sadece içimize döner gerçekleri görmeyiz! Hiç düşünmeden çeker gideriz… Bizi biz yapan, sevgisiyle değerler katan insanı bir çırpıda kırıp bir köşeye atıveririz!

Ne önemi var?.. Haklı olan hep biziz… Dikkat! Bozulmasın psikolojimiz… Benliğimiz en yüce değerimiz!..

Güzellikler yaşanmalı deriz ama beceremeyiz. Çünkü biz, avucumuzdan kayıp giden güzellikleri göremez, onların lezzetine erişmeyi beceremeden ölüp gideriz…

ANİBAL GÜLEROĞLU/ 12-03-2006 (Yalan ustası dostuma atfen)