Hâl..

Bisikletime atlayıp şöyle bir köy kahvehanelerine uzandım. Ne düşünürdü acaba çevresinde olup bitenler hakkında şehit düştüğü bu topraklarda yaşarken bizim köylümüz? Mazotun pahalı olması, zirai ilaç satanların tatlı kâr uğruna emeklerine yıllığına el koydukları, ev önlerinde koyun-inek besleyip proteinsiz kalmalarını, sıcağı, sinekleri, gelecek kaygılarını, askerdeki oğullarını, üniversiteyi kazanamayan kızlarını, sağlık güvencelerinin komşunun karnesine muhtaç olmasını, motorsikletle ilçeye giderken ehliyetsiz olduklarından trafikle köşe kapmacalarını, sütün para etmemesini, limonların ırmağa dökülürken şehirlerde para etmesini, parasızlıklarını geçersek; yüzü gülerken Mehmet amca sordu; "doktorum ne düşünüyon şimdiki hâli?"

Hâl, durum...

-Sen ne düşünüyorsun Mehmet amca? Bu memlekette neler gördün geçirdin, sen ne düşünüyorsun?

-Hele şu çayından iç. Doktorlar pisikete binmez, parasız mısın yoğusa?

-Yok Mehmet amca, benimkisi sevdiğimden bisikleti. Tabi birazda spor.

-Tamam, tamam. Ellelem, pisiketle seğirttirirken görürüdüm seni. Yahu derdim, koca doktor neciye biner pisikete diye düşünürüdüm.

-Amca, sen hâlâ cevap vermedin soruma.

-Yeğinim bak. Neden gonuşmam, çünkü bilirim. Devlet, işi düşmeden bizi arayıp sormaz. Zati kendi kabuğumuzda gavrulurken şimdi bir-iki laf edecem, sonrada oradağı kağıt oynayanlardan biri gidecek, orada burada konuşacak, sonrada "gel Memed emmi gel". Dediğin doğru, çok şeyler gördük bu memlekette.

-Şimdilerde daha iyi ülkemiz, kafanı yorma, ne düşünüyorsun, yani şimdiki hâl için?

-Oğlum dinleyiver o zaman. Demirel bir ara bizimle ilgilenirdi. Ecevit'te eyiydi. Bu gördüğün ovaya zengin derler. Gomşunun oğlu çoluğu çocuğu bırakıp Irak'a gitti çalışmaya. Şimdi bakıyom, hep sekileri bizde para olmayınca birileri alıp duruyor. Kendi tarlamızda ırgat olduk, daha ne deyvereyim sağa.

devam edeceğim...