Hâlâ yaşıyor mucizeler

Gittin!..

En mahzun halini giyinmiştin giderken

Muhacir bakışların ok gibi saplanmıştı yüreğime

Dur diyemedim!

Aklımın gözü üzerindeydi

Ve ağırlığın kadar yalnızdım

Ama yapacak bir şey yoktu

Kalbe dokunmak zordu...

Suskunluğun öyle büyümüş,

Zaman öylesine siyaha bürünmüştü ki

Gönülden geçenler bile

Korkmuştu dile düşmekten...

Geride gölgen ve ben kalmıştı

Oturttum onu yalnızlığımın yanına

Uğraştım uğraştım

Ve sonunda ezberlettim

Kavuşmanın imkansızlığını!..

Bugüne kadar da

Bir ses çıkmadı zaten vuslattan!..

Bir değişliklik olursa hayattan

Diyeceğim odur ki;

Hâlâ yaşıyor,

Hâlâ nefes alıp-veriyor mucizeler!..

Rukiye Çelik/17 Kasım 2015

Ankara