Haberin var mı

Gazete basılı yayın demek. Gazetecilik, (Basın) ülke yönetiminde dördüncü güç olarak kabul edilmiştir. Yasama, yürütme, yargı organlarından sonra, basın belirler ülke yönetiminin gidişatını. Daha doğrusu yönetime, millet menfaatine yönelik çalışmasında, itici güç konumundadır basın. Hükümet yetkililerini ve diğer kurum ve kuruluşlarını yöneten olmasa da, denetleyen, yönlendiren konumundadır basın. Ama nasıl basın? Doğru, dürüst, tarafsız, ilkeli, cesur basın.

Her ülkenin her bir yöresinde gazeteler yayınlanır ve ülke insanları ülkede olup bitenleri kendileri her yere giderek, herkese, her şeyi soramayacaklarına göre gazeteler aracılığı ile olup biteni öğrenirler. Gazetecide ülkenin insanlarının yapamadığını yapan yani her yere girip çıkabilen, olumlu olumsuz her duyduğunu, gördüğünü araştırıp, inceleyip gazeteye yazan ve milleti bilgilendiren kişidir. Gazetelere Basın gazetecilere de... Basın mensubu denilmektedir. Basın kelimesinin pek çok anlamı vardır. Bu anlamlar yerine göre çeşitli cümle aralarında kullanılarak demek istenilen vurgulanabilir. Örneğin: Zorla bahçesine girmiş birilerine bahçe sahibi... Basın, gidin diyebilir. Ya da bir baba çocuklarına, Zararlı bir böcek gördüğünüzde üzerine basın diye öğretide bulunabilir. Ezme, ezilme anlamına da geldiği için ben Basın kelimesini pek sevmiyorum. Bu yüzden de kendim gazete ve gazeteci demeyi ve kendime de, gazeteci demeyi ve denilmesini tercih ediyorum. Gazetecinin bir diğer karşıtı muhabirdir. Haber takip eden anlamına gelir. Muhbirden türetilmiş bir kelimedir. Muhbirde bilindiği gibi duyulmaması istenmeyen bir konuyu bir şekilde duyarak, başkasına iletendir. Muhabirin İngilizce karşıtı Jurnalistir. Jurnallamaktan gelir. Jurnallamakta muhbirle aynı anlamı taşır. Bu yüzden ben kendimi muhabir olarak da değerlendirmiyorum. Günümüzde genelde yeni nesil, bu anlam da muhabir olarak çalışıyor ve muhbirliklerinin de hakkını çok iyi bir şekilde veriyorlar doğrusu. Benim bildiğim, muhabir haber yazamaz, o sadece haberi duyan getirendir. Haberi gazeteci olan yazar. Bunun böyle olduğunu günümüz yerel basınında çokça ve sıklıkla görüyoruz. Haber yazmasını beceremeyen, ancak muhbirliklerinde üzerlerinde rakip tanımayan yeni yetmeler tekrar cümlelerle duyduklarını okur dediğimiz kesime ulaştırırlarken, gazetelerinin boş kalan çoğu sayfalarını eskiden ulusal gazetelerin gazetecilerinin yazdığı haber ve yorumları Türkçe değimle çalarak gazetelerine koyarlar ve sayfa doldururlarken, günümüzde bu hırsızlığı teknolojinin nimeti kabul edilen internetten daha kolayca yapabilmektedirler. Bu öyle bir hal almıştır ki, çığırından çıkmıştır. Lakin gazeteleri denetlemekle görevli kişiler, ya boş vermişlik gafletinden, ya da bir şekilde memnun edildikleri için umursamadıklarından bu...

Hem de çok yanlış ve sahteciliğe göz yummaktadırlar. Dolayısıyla kamuoyu dediğimiz, okur olarak da değerlendirdiğimiz halk tarafından, günümüzde gazeteler ve gazeteciler yozlaşmış olarak değerlendirilerek, gazetelere ve gazetecilere güven kalmamıştır. İnanırlığını yitiren gazetelerde bana göre yayınlanmamalı, bu konumda ki gazetecilerde bu mesleği bırakmalı, ya da riyasız bir doğru güç tarafından bıraktırılmalıdır. Yetkili mercilerde bu doğru güç mevcut değilse ki; Ben olmadığına inanmak istemiyorum halk gücü bunu sağlamalıdır. Bu bıraktırma o gazetelerin okunmamasıyla mümkün kılınabilir. Yavaş yavaş da olsa o güç kendini göstermeye başlamıştır. Okur artık bu gazeteleri tercih etmediğini, gazeteleri almadığını, gazetelerin traj yani baskı sayılarından yansıtmaktadır. Buna rağmen hala gazeteler yayınlanmaya devam ediyorsa, bunun vebali de onları maddi olarak destekleyen bazı kurum ve kuruluşlar ile ve de onları denetlemekte aciz kalan, ya da denetimlerde göz yuman ve resmi ilanlarla onları beslemeye devam eden devletin başındaki hükümet görevlilerinindir. 

AyferAYTAC.COM