Hacı Bektaş olduğunu bilmeyen Vahap dayıya.....

Vahap dayı kim diyeceksiniz değil mi ?

Doğru ya; ben soyadını bile bilmiyorken, siz nerden tanıyacaksınız onu…

Vahap Dayı bir hamaldı; yirmi yıldır tanırdım onu…
Yüreği o kadar büyük ve öyle sevgi doluydu ki; hep bu dünyaya çok bu güzel yürek derdim.
Sorguladığında sevgisiz, duyarsız yürekleri; kırılır, incinir, yaralanır yüreği derdim.
Sevmeyi enayilik bilenler karşısında ezilir yüreği, dayanamaz derdim...

Ama hiç lafa dökemezdim……
Dökmezdim de....
Çünkü öyle çok ihtiyacımız vardı ki böyle yüreklere...

Ve öyle çok ihtiyacımız var ki...

...

Vahap dayı; Karaköy Perşembe pazarında hamallık yapardı.
Kimsesi olup ta kimsesiz kalanlardandı…..
Şişhane yokuşunda mal taşırken, kalbi dayanamadı ve kimsesiz öldü…..

Her sene; Hacı Bektaş’a kurban adıyordu Vahap dayı, kesiyordu da.

Ve her sene, beni de ortak ediyordu kurbanına..:)

Çünkü vahap dayı Hacı Bektaş’a inanıyordu; ben Vahap dayıya…..

Geçen yıl, en son gittiğinde yani; dedim ki Vahap dayıya: yeter artık, bence daha gitme…

Çünkü sen Hacı Bektaş oldun..:)

Dinler mi ….
Dinlemediği gibi bilemedi de ne demek istediğimi……

...

Vahap dayı;
Beni duyduğunu biliyorum..:)

Kuşlar önce Hacı Bektaşa uğrayacaklar, orda kurbanını kesip kanını alnına sürmek için sana geri dönecekler…… Ama bilesin ki kurban sanadır aslında....... Hacı Bektaşa değil....:)... Yine de anlamayacaksın ne demek istediğimi...... biliyorum..... Olsun duymanda yeter benim için......

Sende onlarla bana bir işaret gönder ama olur mu….. Gönder ki uğradıklarını bileyim….

Ve de ; y ü r e ğ i n e sahip çık Vahap dayı……

Ellerinden öperim…