Hadi aşktan bahsedelim

Hadi aşktan bahsedelim. Aşk, beyni nasıl şekillendirir? Heyecan verici birileriyle tanışınca, o kişiler sinapslarımızı bir virüs gibi işgal ederler. Etkilenme, uyarılma ve hatta takıntılarımızı besleyen nörokimyasalları tetiklerler. Dikkatimiz dağılır. Sürekli o özel kişiyi düşünürüz. Ufuk açıcı bir dersin ortasında, yemek yerken, araba kullanırken, arkadaşlarımızla sohbet ederken… Ama sadece düşünmekle kalmayız. İçsel bir model yaratırız. Ne düşüneceklerini veya nasıl hissedeceklerini öngörmemizi sağlayan bir simülasyon. Tabii, simülasyon gerçeklikle karşılaşınca ilişkiler zora girer. Hayal ettiğinizle bulduğunuz arasındaki çatışma yıkıcı olabilir. Yani hayal kırıklığı. Kafanda kurduğun o ile aslında olan o farklıdır. Benzerlikler olabilir fakat farklılıklar her zaman daha fazla olacaktır. Bu da akla şu soruyu getiriyor: Gerçekten birine aşık olur muyuz? Yoksa o birinin düşüncelerimizdeki haline mi aşık oluruz?

Aslında en başında düşüncelerimizdeki haline aşık oluruz o insanın. Çünkü ilk gördüğün biri hakkında çok da sağlıklı fikirler geliştiremezsin. Ancak tahmin yürütebilirsin. Yürüttüğün bu tahminler de çoğu zaman onu nasıl görmek istediğinle paraleldir. Nasıl istersek öyle görürüz. Tanıdıkça ise farklılıklar gün yüzüne çıkar zaman ilerledikçe artmaya devam eder. Sen çok değiştin cümlesini bu kadar sık kullanmamızın ana sebebi de budur. Acaba o gerçekten değişti mi yoksa zaten öyle miydi ? Neden ilişki zahmetine gireriz ki ?

Nöropsikiyatristler yakın bağlantılar kurma dürtüsüne sahip olduğumuzu söylerler. Aşka özlem duyarız. Tabi ki gerçek şu ki, bunun sonu kalp kırıklığıyla biter. Hassas ruhumuzu tamamen kırılmasa bile yaralı bırakır gider. Bu bahsi oynamaya niye kalkışıyoruz ? Sanırım, sadece bir kere doğru aşkı buluyoruz. Ve doğru kişi olduğunda, bunu biliyoruz. Tatmin edici bir ilişkinin hatırası bile bizi ayakta tutmaya yetiyor. Bize o anda güçsüz hissettiriyor olsa bile asla gerçekten yalnız olmadığımızı hatırlatıyor.