Hadi dedi...

Yalnız kalıp, biraz düşünmeye ihtiyacı olduğu zamanlar da hep yaptığı gibi, yine omuzuna astığı sandaletleri ile yalın ayak yürüyordu limanda. Tek başına. O an da hissettiği tek şey büyük boşluktu.
Biten bu aşk, onun hayatında bugüne kadar arzulayarak sahip olduğu en güzel şey olmuştu.
Son beş yılına ait yalnızlıklarının yegane şahidi o küçük eski iskeleye gelince durdu. Ayaklarını denize doğru uzattı ve yavaşça iskeleye oturdu. Ayakları ona doğru uzanınca, deniz, heyecanlanmaya başladı. Bu defa onun bu suskun ve yalnız haline dayanamadı. Onun yalnızlığını paylaşmak, ona dokunmak, onu biraz olsun rahatlatmak istedi kendince. Önce yavaş, yavaş titredi. Sonra usul, usul onun ayak parmaklarına dokundu. Onu gören, o an da hafif, hafif esen rüzgar da eşlik etti onun bu çabasına. Bir an da dile geldi. Arkasından onun kulağına doğru hafifçe seslendi. O gece, iskelede ki, rüzgarın sakin ve insana huzur veren sesini bir tek o hissetti.

“Hadi” dedi rüzgar. “Boz bütün bildiğin ezberleri. Değiştir artık sana acı ve üzüntüden başka hiç bir şey veremeyen bütün herşeyi.

“Hadi”

Şu an hissettiğin şey “boşluk” değil, seni dinlendiren kısa süreli bir “sessizlik” olsun.
Şu an da içini kaplayan şey “umutsuzluk” değil, sana güç veren bir “sükunet” olsun.
İçindeki hiç bir şey mahvolmamış, hepsi sadece bir süreliğine durmuş olsun.
Aşk kapını bir daha çaldığında karşısında bambaşka bir sen bulsun."

“Hadi…”

01 Ağustos 2008
Haşim Arıkan
http://hasimce.blogspot.com/