Hafızanın yedi günahı

Etki altında kalırmış  

Taraf tutarmış  

Ve unutmazmış …  

İnternette bir sitede okudum. Düşündüm üzerine biraz. Bazen unutmak istediklerimizi unutamadığımızdan şikayet ederiz ya, o zaman beynin en büyük günahı “unutmamak” olmalı. Ben yaşanan acı tecrübelerin hatırlanmasından yanayım ama. Canın da yansa unutmamalısın yapılanı ve yaptıklarını. Hangimiz birilerini üzmeden devam edebiliyoruz ki yaşamaya. Büyüdükçe cümlelerimizde büyüyor. Öfkelenmeyi öğrendiğimizde ise tartışma boyutları farklılaşıyor.  

Ya medeni bir şekilde tartışan taraf oluyorsun ya da yıkıp geçen taraf oluyorsun. En çok öfkelendiklerimi düşündüm sonra. Hepsi en değer verdiklerimdi aslında. Öfke ne kadar büyükse sevgide onunla orantılıdır. Ve insan en çok sevdiğinden kırılır. Beyin unutmaz! Aradan uzun yıllarda geçse, küllendiği de düşünülse yaşanılan ne güzel ne çirkin hiçbir olay unutulmaz…  

UNUTURSUN DEĞİL GEÇER DEMELİSİNİZ 

Genelde ayrılıkların ardından söylenir. ‘Unutursun unutursun üzülme’ telkindir aslında. Ama yinede duygulara saygısızlık olarak algılarım. Unutulacak kadar değersiz şeyler olsaydı yaşadıklarım zaten yaşama taraftarı olmazdım. Zaman acısını dindirir her bitişin. Ve mantık dediğimiz duygusuz düşünce olarak gördüğümüz kavram girer devreye. Yaran kabuk bağlar ama iz bırakır derinlemesine.  

Benim gibi düşünen var mı? Bilemiyorum ama; Unutursun demeyin! Geçer deyin sadece. Zamanla geçer… Lise yıllarıma döndüğümde platonik aşkların yaygınlığı geldi aklıma. Birileri birilerinden hep hoşlanırdı ama o birilerinin bundan hiç haberi olmazdı. Kim bilir beklide anlayıp anlamazdan gelenler de vardı. Hatırlıyorum ve unutmadım. Birçok kişinin aşk acısını çekip, teneffüsler de gelip anlattığını hatırlıyorum. Eminim hepsi hatırlıyor. Acısını çekende, çektirende. Beyin unutmaz! Düşünmeyi erteler sadece. Unutulmaz bugünün getirdikleri. Yoksa anılar olmazdı ki. Ama geçer! Zamanla kabuk bağlar yaran ve geçer.