Haiku . 184: Araba

Hep başkalarına bakarız, olumsuz hükümler veririz.

Kiminin saçını beğenmeyiz..Kimin de kalbini.. Nereden görebiliyorsak. Hep eleştiri.. Hep eleştiri… Behey insanoğlu hiç mi aynaya bakmazsın; kendini görmezsin; içindekileri o fitne fücur kuyusunu seyretmezsin… Nasıl olur bir insanoğlu kendinden bu kadar uzak olur.

 

Kendi içimize bakmaya hiç yanaşmayız. Bütün kötülükler başkasında; bütün iyilikler bizde.. Acaba? Öyle miyiz, böyle miyiz acaba? Biz başkalarının gördükleri gibi miyiz, yoksa kendi görmek istemediğimiz gibi mi?

 

Aynalar neler söylüyor. Artık yıllar boyunca ne aynalarla hesaplaşırsın, ne de kendine en küçük bir kusur bile bindirmek istersin. Biz hep iyiyiz, başkaları kötü..!  Bu ne zamana kadar sürer. Ta ki arabadan tıkırtılar gelinceye ve bu tıkırtılar artık çekilmez oluncaya kadar. Önce işitmeyiz. İşitmek istemeyiz. Ama “Yeter!” der motor ve fıs diye sizi bir köşede bırakıverir.

 

“Ne oldu şimdi ..” dersin.

“Ee.. ben sana söyledim, hatırlattım.. Eksiğim gediğim var ..”dedim. “Anlamadın veya anlamamazlıktan geldin..” Der..  Sonumuz budur.

 

Dur bakalım şiir ne der:

 

Haiku . 184 : Araba

 

Benim arabaya baktı da usta

Artık kilometresini doldurmuş, dedi

Aynısı sahibi için de doğrudur her hususta.