Hakikat var

bir mirastır artık bu şehir bana
alışıyorum günbegün
yavaş yavaş,
kaldırımların her taşı
gönülden arkadaş.

ne sorgu, ne de sual
söker bana derinden
sormak bile gelmiyor içimden.
gecikmiş bir itiraf belki benim ki,
bencilliğimden.

kararsızlığı artık yabana attım
mayıs fırtınalarım çok uzakta
hesaplaşma yok, zamana bıraktım
hakikat var oysa, benimdir nasıl olsa
bu emanet şehir,
onu düşündükçe gözlerim
nemlenir.

hem yorgunum bazen
hem mutlu
her saniye burnumda tüter
bahar kokusu,
güzellikler kök salmış yüreğime
büyüyorum sayesinde,
biraz da yaşlanıyorum
ve yürüyorum,
yorulmuş kalbimin sesinden
anlıyorum.

güneşin batımında çekilirim
evimin köşesine
göz atarım önce gazete
haberlerine,
güvercinler yine penceremde
yoksa hayaller mi kurarlar ne!

benim ise günlerimde sanki
bir sihir yatar
affedilmiş gibi görünür
dünkü günahlar,
gece yarısı kalemimden
bir şiir dökülür,
akşam serinliğinde
güzelleşir mısralar.

baharın gelişinde bir umut var
bir de hakikat var oysa,
benimdir nasıl olsa
bu emanet şehir...
onu düşündükçe gözlerim
nemlenir.