Halk kültürünü araştırma kurumu…

Arkadaşım Recai ŞAHİN…

Kendisi Fethiye’lidir ve benim Muğla Turgutreis Lisesinden (1962 yılı) arkadaşımdır. Mesleği öğretmen olup, şair ve yazardır ve şimdilerde emeklidir. Yayınlanmış kitapları[1] vardır. İlk kitabı “ÇİM” adını verdiği, 1964 yılında kendi olanakları ile Muğla İlk Adım Matbaasında batırdığı şiir kitabıdır.

Geçenlerde telefon etti. Ankara’ya gelecekmiş, “Bir ödül töreni var, 15 Aralık Cumartesi günü Ankara’dayım” dedi.

Verdiği adrese, dediği saatte gittim.

“Halk Kültürü Araştırma Kurulu” adındaki bir kurum, “Türk Halk Kültürüne Hizmet Ödülleri” adı altında “Hizmetlerinden dolayı” plaket (Onurluk) verecekmiş.

Tabi benim derdim “Ödül töreni” izlemek değil, derdim 40 küsur senedir görmediğim, yakın zamanda ancak telefonla görüşebildiğim çok sevdiğim arkadaşımı görmek.

Gittim ve arkadaşımı buldum. Bu duygular içinde küçücük salona sıralanmış sandalyelere, arkadaşımın yanına oturdum.

Az sonra da mikrofona bir kişi çıktı ve kısa bir sunuş ve toplanma amacını belirttikten sonra açılış konuşmasını yapmak için “Kurum Başkanı” sıfatını taşıyan bir kişiyi davet etti. “Başkan” sıfatındaki kişi, kurumun faaliyetleri hakkında konuşmaya başladı.

Dedim ya, meramım (Amacım) ödül töreni izlemek değil. O nedenle kulak ucu ile kim olduğuna da pek dikkat etmeden, konuşmasını izlemeye başladım. Konuşmacı, “Kurum ve çalışmaları hakkında açıklamalar yapmaya devam ettikçe, benim de ilgim, açıkçası arkadaşımdan oraya doğru kaymaya başladı.

Kurum, Rahmetli Ord. Prof. Dr. Fuat KÖPRÜLÜ’nün önderliğinde 1955 yılında kurulmuş. O günden bu yana da “Türk Halk Kültürü”nü araştırmak, ortaya çıkarmak ve tanıtmak amacıyla oldukça yoğun çalışmalar yapmış. Çalışmaları, yurt dışındaki “Türk Kültür Varlıkları”nı araştırmaya ve oralarda da çalışmalar yapmaya kadar gitmiş.

Sayın Hocamız konuştukça, ben kendimi santim santim “Ufalıyor” hissetmeye başladım. Daha da açıkçası kendi adıma “Utanç” duydum doğrusu.

Tam 52 senelik bir geçmişi olan ve özellikle de “Türk Kültürü”ne hizmet etmeyi kendilerine amaç edinmiş, bu yolda oldukça büyük çabalar harcamış bir kurumun varlığından haberdar olmamak, benim için “Utanç” verici bir durumdu.

Gelin görün ki, daha da utanç verici bir başka konu vardı.

Tam 52 yıldan beri “Türk Kültürü”nü araştırmak, ortaya çıkarmak, tanıtmak ve unutturmamak için çaba sarf eden bu “Kurum” çabaları ile katkıda bulunanlara ödül vermek için küçücük bir salonda, deme yerinde ise “Sen, ben ve bizim oğlan” gibi, 40 kişiyi aşmayacak kadar bir topluluk önünde yapıyordu bu töreni. Ne katılımın sayısı böylesi bir tören için yeterliydi ne de mekânı. Kaldı ki hizmetleri ile “Öğünmeyi” hak eden “Kurum”un bu etkinliğine Kültür Bakanı da “daha önceden programlanmış” gibi klasik bahane ile katılmaması idi.

Bu da kendi adıma duyduğum utancı daha da artırdı.

Duygularımı ve “Utanç”ımı Sayın Başkan’a da ayaküstü anlattım. Hatta utancımdan tekrar ismini bile alamadım, gördüğünüz gibi isminden (İnternetteki araştırmalarımda Prof. Dr. İrfan Ünver Nasrattınoğlu olarak buldum. Tabi yanlış değilse) söz edemiyorum. Gerçi Sayın Hocamız da beni pek dinlemedi ama o sırada Sayın Hoca ile konuşmak, selamlaşmak isteyenlerin yoğunluğuna verdim.

İletişim çağının ulaştığı bu devirde “İnternet”te de “Kurum”un “Sitesi”ni bulamadım. Muhtemelen de yok. Olsaydı, oradan da bilgiler alıp aktarmaya çalışacaktım.

Sonuç olarak “Türk Kültürü” gibi bir konuya ve bu konuya gönül verenlere gösterilen ilgisizlikten dolayı son derece üzgünüm.

“Kurum”un yöneticilerini, ödül alanları ve orada “Küçük topluluk” olarak da olsa bulunan ve destek verenlere teşekkür ediyorum.

Ben mi?

Bundan sonra ne yapabilirim “Utanmamak” adına, onu da düşünüyorum elbette.

15 ARALIK 2007

[1] Çim, Şiir, 1964

2 Nisan Yağmuru, Şiir, 2000

3 Fethiye Dili ve deyimleri, Araştırma, 2003

4 Onun adı şey, Fıkralar, 2004

5 Gülce Kız, Anılar, 2004

6 Oyunlar ve Oyuncaklar, Araştırma, 2007

7 Köy Diye Diye, Araştırma, 2007