Halkalı Köle

Şu halime bakın. Kendi kendime acımaya başladığıma göre çanlar benim için çalmaya başlamış demektir romandaki gibi.

Ah anacığım ah! Mezardan kalk da gör oğlunun halini. Bulaşık, çamaşır, süpürge, yemek. Yetmiyormuş gibi bir de çocuklara laf geçir. Laf geçmesi ne mümkün. Anaları saymayınca danaları sayar mı babayı?

Aile reisiymişim. Peh! Kim demiş baba, ailenin reisi diye? Elimde kocaman bir “Kılıbıklık Diploması” tutuyorum şimdi. Aslına bakarsan… Evet deyip de imzayı attığım o gün oldu olanlar. Medeniyet yularını değil de parmağıma o halkayı taktığım an dönüştüm halkalı köleye. Aşk dedikleri bundan ibaretmiş meğer. Kul köle olmakmış sevdiğine, özgürlüğünden feragat etmek, başkalaşmak, kendinden vazgeçmek hatta kim olduğunu unutmakmış.

Kılıbık olacağıma kaldırım mühendisi olsaymışım bundan bin kat iyiymiş. İnan anacığım kimyam bozuldu on beş senede. Dile kolay, tam tamına on beş yıl. Ve ben on beş yıldır Hayat Fakültesinin sıralarında dirsek çürütüyorum. Yemeyip yediriyor, içmeyip içiriyor, saçımı, sakalımı süpürge ediyorum ailem için hani reisim ya.

Aynalardan kaçar oldum son zamanlarda. Gözlerimin altında oluşan kırmızımsı, mavimsi, morumsu çizgileri görmek acı veriyor bana. Bir de bulutlu bakışlarıma saklı yığınla hüznü. Susmak, aile saadeti için, sükûta sığınmak. Ama nereye kadar? Daha ne kadar katlanabilirim içinde bulunduğum duruma?

Bilemiyorum.

07.11.2012