Halkalı köleler

Özgürlük diye bir şey yok aslında. Ya da özgürlüğün sadece adı var.

Bir sarmalın içinde yuvarlanıp duruyor insanoğlu.

En başta kendi varlığımız buna engel .

İstesekte istemesekte, sevsekte sevmesekte bir takım mecburiyetlerin esiri oluyoruz.

El uzatana el uzatıyoruz, "sev beni, seveyim seni diyoruz" bir hesap yapar gibi !...

Birde kültür diye bir dayatma var. Adına sözlü kurallar diyorlar. İnanmadığınız, karşı çıktığınız zaman toplum sizi dışlamakla cezalandırıyor. Baskı altında tutuyor.

Okullar, öğretmenler, kitaplar tutsaklığı pekiştirip duruyorlar aslında. Aşılıyorlar durmadan, adına uyum diyorlar, eğitim diyorlar. Gitgide bağımlı hale getiriliyor beyinlerimiz.

Bu dünyanın birer kölesiyiz .Birbirimize kenetlenmiş halkalı birer köle...

Dönüp dolaşıp o halkanın içine giriyoruz.

Birbirimizi yemek için ne icatlar çıkarıyoruz.

Özgürlük yalnız olmakta değil, birlikte olmakta.

Doğarken bile kimse sormaz insanoğluna...

Onu bekler, töreler, tabular, dinler....

Yazgı dedikleri yazılardan da sorumlu tutulurlar !

Zincire vurulmuş insan beyni doğuştan...

Yön vermek için seferber olurlar, anneler, babalar , öğretmenler, din ve çevre...

Kimse bir şey sormaz, kutsal bir görev bilirler, yükledikçe yüklerler.

Gerçekte hepimiz bir köleyiz.

Birbirimizin, aşkımızın, sevgimizin, duygularımızın kölesiyiz.

Değerlerin, değer yargılarının kölesiyiz.

Kendi içimizde yaşatırız çoğu kez kölemizi.

Bir halkanın içindeyiz sınırları çizilmiş. Bu halkanın içinde halkalarla bağlanmış, dilimiz, yüreğimiz, beynimiz.

Kullandığımız akıl da bizim aklımız değil.

Yüreğimize yamanmış aşk da öyle bir şey...Sorgusuzca çaldığında aşk kapınızı, alıp götürüyor, çalıyor bir şeyleri sizden izinsiz.

Durdurun dünyayı inecek var deme, ya da dursun zaman yüreğimde diyemiyorsunuz.

Zamanın da esiriyiz. Sevginin de

Özgürlük yok.

Kendimizi bir şey sanıp, avunuyoruz.

Oysa hepimiz halkalı birer köleyiz.