Halkım halkım egemenliğini ilan et halkım!

Evet, sadece seçim gününde ülke halkın egemenliğindedir. Bakmayın siz değişik söylentilere… 

İşte Çarşamba günü başbakan Avrupa Parlamentosu’nda “yüzde on barajı” eleştirilerine bu bizim iç işlerimiz siz karışamazsınız, halkımız isterse oturur düzeltiriz dedi. Şimdi buna inanalım mı Allah aşkına? Bırakalım dünü, şöyle bir düşünelim bakalım hangi değişiklik halk istedi diye olmuş bu ülkede? Olmuşta biz mi duymamışız, görmemişiz? Bırakın Allah’ınızı severseniz ya… Bu söylemler bile halkı adam yerine koymamaktır! Halk denilecek düzeyde halk olacak da sen böyle konuşacaksın ha öyle mi? 

Cumhuriyet, halk egemenliği demektir! Halkın kendi, kendisini yönetmesi demektir. Böyle sürü halinde bir partiye oy vermek, kendini yönetmek midir şimdi? “Neden oy verdiğini “bilmeyen “insanlar topluluğuna” halk denmez, kuru kalabalık denir! Ortak amacı olmayan sadece seyir bakan insanlar yani… 

Şu durum benim aklıma takılıp duruyor: Bizler neden düşünüp taşınarak oy vermiyoruz da… Halk “goygoyculuğu” yapanlara götürüp oyumuzu veriyoruz? Bir de temel gereksinimlerimizi yeterince saptamadan “olduğu kadar olur anasını satayım” havasıyla; yok adam iyi Müslüman, yok adam iyi milliyetçi, yok adam sevilen sayılan, “kafası atımı” kimseyi dinlemiyor ya… Diye bir sürü ıvır zıvırlar dolaysıyla oy kullanıyoruz! Bir başka deyişle “üst yapı” olguları paralelinde oy kullanıyoruz! Oysaki halk idarelerinde “alt yapı” olgularına göre oy vermek gerekir. Bir başka söyleyişle “sınıf bilinci” doğrultusunda oy kullanmak lazımdır. Yüzde yirmisi aç olan bir ülkede on dört, on beş milyon civarında aç insan var demektir. Bunlar birleşiverse istedikleri partiyi iktidara getirirler, istedikleri partiyi iktidardan ederler. Böyle bir olgu karşısında hangi iktidar çene yarıştırarak, ona buna laf çakarak ya da halkın çözüm bekleyen dertlerini savsaklatarak geri bırakabilir? Valla bu durumda olan iktidarlar uyku uyuyamadan halka hizmet etmeyi sürdürürler be… 

Demem o ki bizim halk dediğimiz kesim “kendi kıymetini” bilmediği gibi bilenleri de rezil rüsva ettiriyor! Sen istediğin kadar seslen; “ey halkım gel şu kula kulluk etme çaresizliğinden kurtul! Çare de sensin, efendi de sensin! Yeter ki sen dost ile düşmanı ayırt et bir…” diye… Senden başka kötü olan olmaz halk nazarında! O, kendisine seçimden, seçime bir topan ekmek vereni adam bilir. Seni de “güya açıkgöz geçiniyor ama salağın teki” diye damgalar da… 

Burada halkın eğitim seviyesinin düşüklüğü önemli rol oynuyor. Bir de halkı “bilinçlendirme” çabası “zayıf” kalıyor. Pedagoji bilimine göre her insanın “bilinçaltına” ulaşılabilinir. Bilinçaltındaki yanlış davranışları silmek yerlerine doğrularını yazmak çok kolay! Bilimsel olarak, kulağın duyacağı yükseklikte ve şimdiki zaman cümleleriyle iki bin kere tekrarlanan cümleler “bilinçaltına yeni davranış biçimi olarak yazılırlar”. 

Partilerimizin gerek yerel, gerekse merkezi yönetimleri bu çalışmayı kitle iletişim araç ve gereçlerini de kullanarak gerçekleştirebilirler! Ve iddia ediyorum büyük başarı da elde ederler! Bu “deneysel bilim” olan pedagojinin öğretisidir! Denemesi bedava! Buyurun deneyin! 

Özellikle “modernleşmeci” CHP bu yöntemi pekâlâ kullanarak başarıya ulaşabilir! Her işin başı sevgiden geçiyor, sevgi de çok konuşularak üretilebiliniyor! Özellikle bu seçimler için öngördükleri yenilikleri şimdiki zaman cümleleriyle düzenleyerek, bolca tekrarlayarak onların sevilmesini ve peşinden gidilmesini sağlayabilir! 

CHP için iktidar; eğer “bilimsel” çalışırlarsa zorluğuna karşın pekâlâ mümkün olur! 

Benim görüşüm bu! 

Dedik ya politikacı "kayıtsız şartsız" kendini halka hizmete adayandır! 

Buyurun işte “halkı, halk” yapmak gerekiyor her şeyden önce! Gerisi zaten kolay! 

Bu sözümü duysalar, güzelmiş deseler, “Köyden köye yaysalar”.

Aklın egemenliğinde güzel günlere…