Hamili kart yakınımdır

Son 6 aydır sabahları bi garip uyanıyordum. Hani 1 gece önce kocanızla yada sevgilinizle kavga etmişinizdir yada önemli bir sınavınız vardır da sıkıntıyla uyanırsınız. İşte öyle açıyordum gözlerimi. Sonra nedeni aklıma geliyordu dönüp tekrar uyumak istiyordum. İlk defa dün gülümseyerek kalktım yataktan. Tek tek düşündüm  tüm yaşadıklarımı. Bir anda her sabah kalktığımda, her akşam yattığımda nelere şükrettiğim geldi aklıma. Unutmuş gibiydim son 1,5 senedir. Sonra helalleşmenin ne demek olduğunu öğrendiğim yoğun bakım nöbetleri, 50 yıllık hayat arkadaşını kaybeden annemin üzüntüsü ve kalp kırıklığı ile uğraşırken kendi 45 senelik babamın yasını tutamadığım geldi aklıma. Annemin hala inanmakta zorluk çektiğimiz kaybından sonra  ( 10 ay dayanabildi kalbi bu ayrılığa ) kızım,  kabristanda " bizi artık kim bu kadar çok sevecek ?" diye bana sarılmış ağlarken gerçekten artık bizi onlardan daha çok sevecek kalmadı hayatımda diye düşündüm. " Allahım bizi bu şekilde sınama" diye dua ettim korkuyla. ( Bu arada Silivrideki tüm yoğun bakım ünitesi olan hastanelerde aile indirimimiz var sanırım artık ).

 6 ay sonra sevgilim alışkanlıklarının benden daha önemli olduğuna karar verdiğini bildirdiğinde onu da Allaha havale etmenin dayanılmaz hafifliğini yaşadım. Atamı, anamı, adımı, geçmişimi kaybetmişken bir sevgili feda etmenin lafımı olur? O kadar sıkıntının  arasında onun üzüntüsüde  kaynadı zaten. Ayrı bir sıkıntı yaşamadım anlıyacağınız yokluğunda.

Babamdan sonra işimi değiştirmiştim ( "Allahım iş aramaya bile başlamadan başladığım, evimin dibinde ki yeni işime şükürler olsun" diye sevindiğimi bugün gibi hatırlıyorum), annemden sonrada evimi değiştirdim.( Öğlen tatilinde görüp tuttuğum ve 15 gün içinde yeni eşyalarla taşınıp yerleştiğim evim içinde şükürler olsun). Demek ki hayatımda yapacağım değişiklikler için tüm bunları yaşamam lazımmış diye düşündüm. Artık daha huzurluyum bunu kafamda oturttuktan sonra.

Tüm bu kargaşanın arasında kızım üniversite sınavlarına girdi kazandı, sonra yetenek sınavlarına girdi...onu da kazandı. Garibim kendi kendine kayıt falan yaptırdı. Neyse ki sağlam yetişmiş çocuk. Dağıtmadı ben dağıldığımda. Ehliyeti bile var artık. Çarşı pazara onu gönderiyorum. Eskiden koşarak bakkala giderdi şimdi arabayla markete gidiyor. Çok şükür evde benden başka araba kullanan olmasının rahatlığını da yaşadım. Yine yukardakine tebessüm."Allahım üniversite kayıt parasını nasıl denkleştiriceğim diye kara kara düşünürken sanki ilahi bir şekilde gökten düşmüş gibi elime geçen paraya şükürler olsun. Sen büyüksün"

Ben 7 yılda bir yaşıyorum bu değişimleri. 7 yıl önce de eşi ve işi Bodrumda bırakıp yeni bir hayata başlamıştım. Şimdi de yeni bir hayata başlıyorum ama bu sefer  güvenip ellerine dizlerine sarıldığım annemle babam yok.  Şimdi yanımda zekası ve olgunluğu ile beni hayrete düşüren,  her an varlığına şükredip iyi ki doğurmuşum dediğim, becerikli ve benden çok daha güçlü olacağına inandığım kapılar gibi kızım, her daim yanında olacağım ve her sıkıntımızda yanımızda olacağına inandığım mızmız, huysuz, komik, olmadığına inandığı ama alında her hücresinde var olan duygusallığı ile paşalar gibi bir kardeşim var.

İnanılmaz, unutulmaz, trajediler ve sürprizlerle dolu  bir yıl geçirdim. O kadar çok "Allahım" diye başlayan cümle kurdum ki ben bile artık söylerken durumu suistimal ediyormuşum gibi geliyor. Şöyle de bir gerçek var; karar verdim ki yukardakiyle aram son derece iyi. Seviliyor ve kollanıyorum. Eğer kendisiyle bir işiniz olursa adımı verebilirsiniz. Eminim bir kolaylık sağlayacaktır. :)

Esra Kaner

06.11.2013 İstanbul