Han(g)i İstanbul?

Hafta içi akşam saatleri tramvaydayım. Hınca hınç dolu tramvayda, adeta bağırarak telefonla konuşan ve kalabalığa hiç aldırmadan arada bir de küfür eden adamın sesini duymamak için, kulağımdaki müziğin sesini açıyorum.  

Beynimin çalışan her lobunun zihnimdeki sorulara cevap bulmaya çalıştığı bir anda Yusufpaşa durağına geldiğimizi fark edip, durağı kaçırmamak için acele ederken kibarca, iniş-binişi engelleyen kapı önündeki yolculardan müsaade istiyorum. Sert ve köşeli bir valizin kaval kemiklerime saplanırcasına baskı yapmasından, tramvaydan inmek konusundaki çabamda yalnız olmadığımı anlıyorum! Yolculardan inmek için izin istemek yerine, valizini kalabalığa doğru ittirmeyi tercih eden kişinin, az önce telefonuyla konuşmasını bütün tramvaya dinlettiren, “kibar adam” olduğunu öğrenmem hiç de uzun sürmüyor. Bir “la havle” çekiyorum içimden. Zaten iniyorum…

Şehir yaşamının farkında olmadan bilinçaltımıza nakşettiği bir alışkanlıkla, hızlı adımlarla yürüyorum. Soğuk havanın ve eve bir an önce yetişmenin dayanılmaz arzusuyla Aksaray Metro Durağı’na doğru ilerliyorum. Bir adım önümde yürüyen ve çevik bir hareket ile kafasını sağa çevirerek hiç kimseye aldırmadan sokağa tüküren adamın balgamından “istihkakım olan payı” almaktan son anda kurtuluyorum. Yanından geçerken, başımı hafifçe sola çevirip, gözlerimin ucuyla yüzüne bakıyorum. Ama umursadığını hiç sanmıyorum. Derin bir iç daha çekiyorum ama metroya zaten neredeyse geliyorum…  

Birkaç adım daha atıyorum ki, buz gibi havada betondan merdivenlere oturup, el aç(tırıl)an üç-beş masum çocuk, gerilmiş sinirlerimi daha da hassas hale getiriyor. Adımlarımı bu kez bilinçli bir şekilde daha da hızlandırırken, kulaklığın sesini daha da yükseltiyorum ve çalan şarkıda aynen şöyle söyleniyor: “Sokakların dert küpü, yolların yorgun yine; Ne oldu böyle sana, söyle İstanbul söyle…”

Yusuf ULUTAŞ/ 27 Ocak 2014