Hangi Dinde Sözcüklere Günah Yazılır?

Kur’anda insanın Rabbin “Ol” deyişiyle can bulduğu anlatılır. Yuhanna’nın İnciline göre de önce “Söz” vardır. Musevilik inancında ise söz, yaradılıştan önce vardı ve her şey sözle yaratıldı. Mısır mitolojisinde Tanrı Thoth konuşur ve söz cisimleşirdi. Hindistan’da  “Om” Kızılderililerde “Manitu”  sözcükleri yaratıcı gücü ve evrenin ruhunu simgeliyordu. Özetlersek, kutsal kitaplardan mitolojiye sözün gücüne vurgu yapılmış, söz insanoğlu tarafından kutsanmıştı.

Peki günümüzde de böyle midir?

Değildir elbet!

İnternetle birlikte sözcüklerin dünyasından ayrılıp, az sözcük kullanarak çok şey anlatmayı başarıyoruz artık. Duygularımızı bile yazarak anlatmak yerine simgelerle ifade ediyoruz. Neyse ki sözcüklerden tamamen vazgeçmenin mümkün olmadığı haller henüz mevcut. Yazarlar ve şairlerin hayatı sözcüklerdir örneğin. Onlar sözcükleriyle ördükleri duvarlar arasında yaşarlar. Dış dünyaya uzak, mesafeli ve yabancıdırlar. Sözcüklerin dışındaki dünyaya ait hissetmezler kendilerini.

Yalnızca yazarlar değildir sözcüklerin büyülü dünyasına sığınan. Bazen içinde yaşadığımız dünyadan kendimizi soyutlayıp bir aynanın içinden geçer gibi, bir başka dünyanın kapısından geçiveririz. Sözcüklerin dünyasıdır bu. Her şeyin sözcüklerle sınırlı olduğu bir dünyadır tercihimiz.  Aşklar, özlemler, bekleyişler, ayrılıklar, öfkeler, sevinçler hep sözcüklerle yaşanır burada. Söyleyemediklerimizi yazar, yazamadıklarımızı anlatırız. Sözcüklerle dokunur, sözcüklerle sevişiriz. Sözümüz gerçek, sözümüz kutsaldır.

Biliriz ki, sözcüklere hiçbir dinde günah yazılmaz!

Zordur sözcüklerin dünyasında yaşamak! İlle de yalnızlık ister mesela. Dış dünyada yaşayan kimseye anlatamazsınız kendinizi. Anlatmak istediğinizde sizi kimse dinlemez . Anlamaya çalışmak zor gelir, zaten çoğu kez  buna değer bulunmaz sözcüklerimiz. Lüzumsuz, gereksiz ve önemsiz şeylerdir anlattıklarımız.

Susarız biz de.

Sustuklarımızı biriktiririz…

Bazen beyaz bir kağıda, bazen bir klavyenin tuşlarına dökülür sözcüklerimiz, öylesine… Kimliksiz, kimsesiz, kendi ıssızlığı içinde yitik.

Vebali, utancı bizimdir, varsa günahı da!

Kimselerin anlamı üzerinde düşünmediği sözcüklerdir onlar.

Şimdi olduğu gibi,

Her zaman olduğu gibi…