Hangi Kelimeler Olmamalı?

Mesela “beklemek” Neden; çünkü beklemeyeceğiz, hayatın içinde “beklemek” diye bir şey yok. “Beklemek” derken bir yerde durmayı kastetmiyorum, birinin gelmesini bir şeyin olmasını beklemek gibi. Vakti gelince olacak, zamanı gelince gelecek.  Yani her şeyin bir zamanı olacak, “harman veresiye” diye bir durum yok; zamanı belli olmayan beklemeler hastalık. Hasret filan duygu durumu farklı, bir dakika sonrasına da hasret duyulur, birileri/bazı şeyler duygu olarak ömür boyu beklenir; o, kişinin kendi şeyi.

Biliyorum bir kelimeyi/sözü/sözcüğü lügatten sözlükten çıkarmak kolay değil, önce o eylemi hayattan çıkarmak lazım. Örneğin “beklemek” için, söylediğim şekilde beklemezsek kelime daha az kullanılır.

Keza aklıma gelen; örneğin “acele”…

Böyle bir kelimeye hiç gerek yok. Hayatın acelesi yok ki bizim olsun. Birileri acele etmemizi istemişler bu saçma kavram doğmuş. Kim ister acele etmeyi koşuşturmayı. Hayatı “acele” üzerine dizayn edenlerden bana ne, kusura bakmasın ben hiçbir yere koşamam. Ya çakallar arkamızdan kovalıyordur ya malımız, paramız, sevdiklerimiz, fırsatımız, haklarımız kaçırılıyor/kaçıyordur. Bunların hepsi çakallık, “acele” neden çıktığını anlıyorsunuz. Hayatın ritmi ile bizim ritmimiz aynı olacak.

Benim aklıma gelen başka kelimeler: Fırsatı kaçırmak mesela. Yemişim fırsatını ne demek fırsat; fırsatçıların uydurduğu bir şey. Ne böyle bir şeye izin veririm ne de sözlüğümü işgal eder. Her şey herkes için her zaman her yerde aynıdır.

Şu an aklıma gelmiyor, vardır daha, düşündükçe çıkar. Mesela bir yerden bir yere yürüyerek gitmek. Keyfi ayrı ama böyle bir şey yok, araç var bin git. Keza yük taşımak; kimse yük taşımaz.

Bu ve benzeri daha birçok eylem hayatın içinde çıktığı için bunlarla ilgili kavramlar da sözlükten çıkmalı.