Hangisi aoğuk

Ölüm hep soğuk gelmiştir. Azrail dendiğinde ürpermişimdir. Oysa yaşamda o kadar çok soğumuş tur, buz tutmuştur ki yüreğim, kaç defa ölmek istemişidir, unutup ölümün soğukluğunu. Ya da kaç defa yanmıştır yüreğim, kaç defa canımdan bezmiş ölmek istemişimdir. Azrail hangi saatlerde, hangimizin etrafında dolaşır, hayat yolculuğu biten kaç tanemizin ruhlarını, bedeninden ayırıp, asıl yerine teslim etmek için görevindedir. Her gün duyarız , biri hakkın rahmetine kavuşmuştur. Ölmüştür, dünyasını değiştirmiştir. Bir çok adı da vardır bunun.

Aslında ölümden değildir korkular. Sevdiklerimizden kopmaktır. Yaşadığımız toprakların güzelliğinden mahrum kalmaktır. Hele ki toprağın altına girmek nasılda korkutur bizi. Ben korkmuyorum... Evet korkmuyorum... Tek korkumuz sevdiklerimden ayrılmak doyamamak.

Kara toprak dedikleri şey yağmur kokmuyor mu, üzerinde çiçekler açmıyor mu. Her gün üzerine yeni bir gün, güneş doğmuyor mu. Gün giyinince geceyi, yıldızlar üzerinde gezinmiyor mu. Dolunay en dik haliyle ona parlamıyor mu... Ve o toprak ki insanlığa hayat vermiyor mu. Korkmuyorum o zaman ben...

Bir tek taş istemem toprağımın başında. Bir ağaç gölgesi olsun kökü toprağıma sarılı. Her baharda yapraklarıyla bana gölge olan, dallarıyla ben saran. Hayatta yoktu bir gölge yaslanacağım ağacım. Bir anam bir babam onlara da ben kıyamadım... Yasladım göğsüme onları, benim tek dallarım çocuklarımdı...
Mümkünse köyümde olsun toprağım. Yüksek bir tepede. Rüzgar olup esmeliyim sevdiklerime, sular üzerimden akıp gitmeli. Ben severim uzaktan bakmaları, sevmeleri. Karlar ilk bana yağmalı, sevdiklerimden önce ben üşümeliyim. Ben alışkınım üşümelere. Ben sevdim yalnızlıkları... Ben uzaktan sevmeleri sevdim... Ben ölümden korkmuyorum, kara topraktan da... Sevdiklerime doymamak korkutur beni.