Hangisi doğru?

Şimdi desem ki sizlere: “ben ilişkilerimde tam bir kalasım. Kadınları birer eşya olarak görürüm. Biri gider, diğeri gelir. Duyguyla işim olmaz, ben bir makineyim. Motorumun yağı skordur. Hızla tüketir, atıkları bir an önce yok ederim”. Siz beni anında yargılamadan asmaz mısınız?

Ya da şöyle desem: “Ben ilişkilerimde bir Romeo’yum. Kadın benim için bir çiçektir. Onu incitmem. Duygularımı ona açar, özünü yudum yudum içerim. Ona kendimden çok değer verir, onun için yaşarım”. Siz beni anında yargılayıp, “attı şimdi” demez misiniz?

Sonra şöyle desem: “Ben ilişkilerimde karşımdakine göre davranırım. O bir çiçekse ben de bir bahçivan olurum. Yok bir makineyse ben de bir makine ustası olur, onun bütün cıvatalarını söker ortaya yığarım. Her iki tiple de çok defalar karşılaştım. Ne kadar ekmek, o kadar köfte”. Siz beni yargılamadan biraz haklı olduğumu düşünmez misiniz?

Son olarak desem ki: “Ben bütün ilişkilerimde kendim olurum. Kendimi ortaya koyar, kabul edileceksem öyle edilmek isterim. Kabul edenle doyasıya yaşar, etmeyene de bol şans dilerim. Gidene gel, gelene git demem. Fikrimle zikrim birdir. Bunu idrak etmeyen bana hesap soramaz. İdrak etse bile zikrimi geçmişimle yargılayamaz”. Siz teoriyle pratiğin çok nadir uyuşabildiğini düşünmez misiniz?

Yazanın yazdıklarıyla kişiliği arasında kuvvetli bağlantılar olsa bile onu salt onlarla değerlendirmek, “Erol Taş’ın gerçekten kötü bir adam olduğuna inanmak” kadar batıldır. Hatta Tecavüzcü Coşkun’u recmetmeye kalkmak kadar çağ dışıdır. Buna kalkışanın yazanın hayatından çıkması, yazan için bir ödüldür. Yazan, ödülü verenlere bir teşekkürü borç bilir. Ama bu borç onu kamçılamaz. Nokta.