Hangisini taşımak zor?

Buz gibi bir Ankara sabahında yine onunla karşılaşıyorum.
Yan yana geliyoruz bir an, farklı yönlere giderken.

Onun gözlerini yakalamaya çalışıyorum. Ama nafile, bakışları çok uzaklarda.

İlk karşılaştığımız gün dikkatimi çeken ellerine bakıyorum sonra .
Yumruk yapılmış eller, yine aynı şekildeler.
Üşüdüğünden mi? Yoksa hayata karşı güçlü olması gerektiğinden mi?

Ben ikincisi olduğunu düşünüyorum.

Ve yaptığı iş omuzlarında. Bir küfe taşıyor…

Boş olan küfesine rağmen yorgun ve mutsuz bakıyor uzaklara.

Hani biraz dursa kolay gelsin demek istiyorum sanki kolay gelsin dersem daha kolay taşıyacak yüklerini.
Ve merak ediyorum başkentin göbeğinde ne çeşit yükler taşıyor?

Ama en çok görünmeyenleri merak ediyorum.

Görünenleri tahmin edebiliyor insan az buçuk, ama ya görünmeyenler?

Mutsuz bakışlarına sebep görünmeyen yükleri, biliyorum.
*
Sonra diğer insanlar, dolmuşta metroda  yolda… mutsuz bakan insanlar

Hiçbirinin sırtında görünen yükler yok, ama hepsi/ hepimiz görünmeyen yüklerle dolaşıyoruz.

Beynimizde  taşıdığımız yüklerin yanında yüreğimizde taşıdığımız yükler.

Görünmeyen ağırlıklar, kimsenin bilmediği yükler. Bazen kendimizin bile farkına varmadığı.

Hangisini taşımak zor?

Tartabilsek  belli olur mu hangisinin ağır geldiği?

Sonra fazlasını atabilsek diyorum. Yapabilir miyiz?
Çok zor biliyorum.

Kendi yüklerimin ağırlıklarını kabulleniyorum bu yüzden, severek taşımaya başlıyorum ve hafiflediklerini hissediyorum.
*
Mart 2012 / Kurşun